Εις μνήμην Σταύρου Σεραφειμίδη
SIC TRANSIT GLORIA MUNDI, ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ...
Του Κώστα Τριγώνη
Ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα της μεταπολιτευτικής περιόδου, ήταν ασφαλώς το 1981. Οι εκλογές του Οκτώβρη, έφεραν «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και το λαό στην εξουσία», όπως κατά κόρον ελέγετο τότε… Επρόκειτο για την «Κυβέρνηση της Αλλαγής», με τον Ανδρέα Παπανδρέου να αναδεικνύεται σε πανίσχυρο πρωθυπουργό, ισχυρότερο κι από τον Κων/νο Καραμανλή της ΕΡΕ.
Οι εκλογές αυτές άλλαξαν εκ βάθρων τη σύνθεση του Κοινοβουλίου, στα έδρανα του οποίου εγκαταστάθηκαν εντελώς άγνωστα μέχρι τότε πρόσωπα. Οι πιο πολλοί είχαν μουστάκια, μούσια και γένια. Μέχρι τότε πάντως, όπως είπε κι ο Κατσιφάρας, «δεν τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός τους»…
Ένας από τους νέους βουλευτές, άγνωστος κι αυτός μεταξύ αγνώστων, ήταν ο γιατρός Σταύρος Σεραφειμίδης (που εγκατέλειψε προχθές τα εγκώσμια, σε ηλικία 71 ετών). Αυτός δεν είχε μούσι, ούτε γένια, ούτε καν μουστάκι. Ήταν μικρός το δέμας, ξεχώριζε όμως μεταξύ των συναδέλφων του, κυρίως λόγω της… άθλιας εμφάνισής του. Ήταν μονίμως κακοντυμένος. Το παντελόνι του τριμμένο και ασιδέρωτο, το σακάκι του πάντα τσαλακωμένο, το πουκάμισό του σε μαύρο χάλι…
Ως βουλευτής, ο Σταύρος Σεραφειμίδης, δεν διακρίθηκε ούτε για τις αγορεύσεις του, ούτε για τις δημόσιες εμφανίσεις ή παρεμβάσεις του. Όλες του οι προσπάθειες κατέτειναν στο να πείσει τον τότε υπουργό Γεωργίας Κώστα Σημίτη, να ενισχύσει με πακτωλό εκατομμυρίων, την ίδρυση και λειτουργία μιας «πρότυπης» Αγροτικής Συνεταιριστικής Οργάνωσης, που θα υλοποιούσε το «όραμα» των Πασόκων της εποχής εκείνης, αφού θα αναλάμβανε όχι μόνο την παραγωγή, αλλά και τη διάθεση των προϊόντων που θα διαχειριζόταν. Επρόκειτο για το διαβόητο «Αρκάλι», που έδρα του είχε το Αρκαλοχώρι, την ιδιαίτερη εκλογική περιφέρεια του βουλευτή – γιατρού.
Ο Κώστας Σημίτης επείσθη. Λένε μάλιστα πολλοί πως όλα όσα έκανε με το «Αρκάλι» ο Σεραφειμίδης, είχαν την απόλυτη έγκριση και ευλογία του τότε υπουργού Γεωργίας. Νομίζω πως, οι παλιότεροι τουλάχιστον, ξέρουν, σε γενικές γραμμές, τα έργα και τις ημέρες του «πρότυπου» εκείνου συνεταιρισμού, ο οποίος είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός Φρανκενστάιν, που δεν άργησε να εξοντώσει τους πάντες γύρω του, ακόμα κι εκείνον που τον δημιούργησε… Επρόκειτο για απόλυτη καταστροφή. Εκατοντάδες (δανεικά) εκατομμύρια τινάχτηκαν στον αέρα, αλλά το χειρότερο ήταν η τεράστια δυσφήμιση του αγροτοσυνεταιριστικού κινήματος, που, από τότε μέχρι και σήμερα, ακολουθεί κατά πόδας κάθε αγροτοσυνεταιριστική πρωτοβουλία.
Την παταγώδη αποτυχία του εγχειρήματος, πλήρωσε σχεδόν εξ ολοκλήρου ο Σταύρος Σεραφειμίδης, τον οποίο έγραψαν στην πιο μαύρη λίστα τους τα υψηλά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όχι μόνο δεν ξαναμπήκε στα ψηφοδέλτια του «Κινήματος» ο γιατρός, αλλά άρχισε ένας απηνής διωγμός εναντίον του, ακόμα κι από εκείνους που προηγουμένως τον χειροκροτούσαν και, κυριολεκτικά, άμνογαν στο όνομά του! Ήταν τέτοιο το μένος των πρώην συντρόφων του, ώστε δεν του επέτρεπαν να εμφανιστεί πουθενά. Κι όπου τολμούσε να εμφανιστεί, τον έπαιρναν από πίσω με τις λεμονόκουπες. Μέχρι που τον συνέτριψαν τον άνθρωπο, ψυχικά και σωματικά…
‘Οσον καιρό ο Σταύρος Σεραφειμίδης ήταν στις «δόξες» του, προσωπικά δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Σε επαφή ήρθαμε μόνο όταν, στην απόγνωσή του από τον πόλεμο που του είχαν κηρύξει ακόμα και οι «δικοί» του, κατέφυγε στα γραφεία της «Αλλαγής», της αξέχαστης αυτής εφημερίδας, στην οποία ήμουν τότε διευθυντής Σύνταξης.
Ένα μεσημέρι, άνοιξε την πόρτα του γραφείου μου. Κρατούσε στα χέρια ένα χοντρό φάκελο, γεμάτο με διάφορα έγγραφα. Κουβεντιάζαμε επί ώρες. Εγώ μιλούσα, αυτός έκλαιγε… Η πολύ κακή ψυχολογική του κατάσταση, επιδεινώθηκε με τη συζήτηση. Με αποτέλεσμα, όταν αργά τη νύχτα, κλείνοντας την εφημερίδα κίνησα να φύγω για το σπίτι μου, να δω μια φιγούρα κατάχαμα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πλησίασα και είδα το γιατρό, ημιλιπόθυμο! Κάλεσα αμέσως ένα ταξί και τον πήγα στο σπίτι μου. Η σύζυγός μου, όπως ήταν φυσικό, τρόμαξε. Τον λυπήθηκε. Μας έφτιαξε κάτι πρόχειρο να φάμε και είδαμε και πάθαμε να τον συνειφέρουμε!
Την επομένη, πήγα στη Λότζια και ανέφερα το περιστατικό στον τότε Δήμαρχο και εκδότη της «Αλλαγής» αείμνηστο Μανόλη Καρέλλη. Σημειωτέον ότι, μέχρι τότε, ο Σεραφειμίδης και οι άνθρωποί του, έβριζαν τον Καρέλλη από το πρωί ως το βράδυ. Τον θεωρούσαν «συντηρητικό» και αντίθετο με τα δικά τους «επαναστατικά» μανιφέστα… Ο Καρέλλης όμως, χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό, μου είπε να θέσω ελεύθερα όλες τις στήλες της «Αλλαγής» στη διάθεση του μέχρι τότε υβριστή του…
Έτσι, ο Σεραφειμίδης άρχισε σειρά αποκαλυπτικών δημοσιευμάτων στην εφημερίδα, κατηγορώντας τους κατηγόρους του και ενημερώνοντας το κοινό για τα έργα και τις ημέρες του στο «Αρκάλι». Με αποτέλεσμα, λίγες μήνες αργότερα, να βρεθώ εγώ και ο γιατρός, στο σκαμνί του κατηγορουμένου, μετά από μήνυση που κατέθεσαν εναντίον μας πρώην συνεργάτες του για «συκοφαντική δυσφήμιση»… Για την ιστορία ας σημειώσω πως, την ημέρα της δίκης, οι μηνυτές μας… απέσυραν τη μήνυση! Δεν άντεξαν να ακούσουν τα στοιχεία που επρόκειτο να δημοσιοποιηθούν και προτίμησαν την άτακτη υποχώρηση.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Με τον Σταύρο Σεραφειμίδη δεν ανέπτυξα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις, ήξερα όμως πως με εκτιμούσε ως δημοσιογράφο, επειδή του συμπεριφέρθηκα ανθρώπινα και δίκαια, παρέχοντάς του τη δυνατότητα να αμυνθεί απέναντι στους διώκτες του.
Σήμερα μπορώ να ομολογήσω πως κι εγώ τον εκτίμησα ως έντιμο άνθρωπο. Πέρασαν εκατοντάδες εκατομμύρια από τα χέρια του, χωρίς ούτε μια δραχμή να τσεπώσει, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει να πεινάσει, αυτός και η οικογένειά του. Σίγουρα θα είχε πεινάσει, αν δεν τον στήριζε, στις τρομερά δύσκολες στιγμές του, ο αδελφός του ο Σπύρος…
Και, να σκεφτεί κανείς, πως ο Σταύρος Σεραφειμίδης ήταν γιατρός. Και μάλιστα, πολύ καλός γιατρός! Όλες τις επιστημονικές του γνώσεις τις πρόσφερε πάντα αφιλοκερδώς στους συνανθρώπους του. Θα μπορούσε κάλλιστα ο άνθρωπος, να ασκήσει το ιατρικό λειτούργημα ως επάγγελμα και να ζήσει πλουσιοπάροχα, κι αυτός και τα παιδιά του. Αντίθετα, εγκατέλειψε πλήρως την Ιατρική, για να ασχοληθεί με την πολιτική και το «Αρκάλι», φτάνοντας στο έσχατο σημείο της φτώχειας και της πλήρους απαξίωσης…
Από προχθες, επιτέλους, ο Σταύρος Σεραφειμίδης ηρέμησε, ξεκουράστηκε. Όλες οι εναντίον του προδοσίες και διώξεις, σταμάτησαν αυτομάτως. Βλέπεις, σα να μην τον έφταναν όλα τα άλλα, είχε και τον καρκίνο να αντιμετωπίσει. Τα άλλα τα ξεπέρασε, ο καρκίνος όμως τελικά τον νίκησε.
Δεν ξέρω, τι θα βρεί να γράψει για το γιατρό και πρώην βουλευτή, η αδέκαστη Ιστορία. Νομίζω πως στην περίπτωσή του ταιριάζει αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι: «Sic transit gloria mundi», (έτσι περνά ο δόξα αυτού του κόσμου) Γιατρέ μου!
ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ
(Δημοσιεύθηκε χθες στην εφημερίδα "ΠΑΤΡΙΣ")
