ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Ένα βιβλίο για την ιστορική

Μονή Αγίου Παντελεήμονα

Του Κώστα Τριγώνη

 

Η Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονα, είναι ένα από τα ιστορικότερα Μοναστήρια του Μαλεβιζίου. Κτισμένο σε μια ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους περιοχή, μεταξύ Μαράθους, Φόδελε και Δαμάστας, άκμασε σε περιόδους δύσκολες για τον τόπο και πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στους αγώνες για την απελευθέρωση της Κρήτης, αλλά και για τη διατήρηση και εξύψωση της θρησκείας, όπως επίσης των ηθών και των εθίμων μας.

 

Όπως κάθε ανθρώπινο δημιούργημα, θα μπορούσε ίσως να πεί κανείς, πως έκανε και η ιστορική αυτή Μονή τον κύκλο της, και, όπως επιτάσσει ο γνωστός και αδυσσώπητος φυσικός νόμος, την περίοδο της ακμής της  θα ακολουθούσε η περίοδος της παρακμής και ίσως το τέλος. Ο Άγιος Παντελεήμονας όμως αποδεικνύει πως, στην περίπτωση της ιστορικής Μονής του, δεν ακολουθεί τον συγκεκριμένο φυσικό νόμο, αφού μετά την παρακμή, διαπιστώνουμε ότι ακολουθεί μια νέα, δημιουργική και ελπιδοφόρος περίοδος. Αυτήν ακριβώς την περίοδο, διανύει σήμερα το Μοναστήρι. Και, όπως όλα δείχνουν, η νέα περίοδος το οδηγεί σε νέους δρόμους, αντάξιους του ένδοξου παρελθόντος του.

 

Σήμερα, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονα αποκτά και μας παρουσιάζει ένα πολύτιμο βιβλίο, στο οποίο δυο λαμπροί επιστήμονες, η κυρία Αικατερίνη Μυλοποταμιτάκη και η κυρία Μαρία Μαυριτσάκη, ξεδιπλώνουν τη μακραίωνη Ιστορία της Μονής και καταγράφουν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη συνολική και πολύπλευρη προσφορά της στην Εκκλησία, την πατρίδα και το λαό μας.

 

Η παρουσίαση του νέου βιβλίου έγινε το βράδυ της Τετάρτης 21/12 στην αίθουσα τελετών της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης, παρουσία του σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου, του ηγουμένου της Μονής αρχιμ. Παντελεήμονα Μούγκουρου, πολλών ιερέων και μοναχών, αλλά και πλήθους φίλων της ιστορικής Μονής. 

Για την έκδοση και το περιεχόμενό της μίλησαν η φιλόλογος κ. Ελένη Τζεδάκη - Αποστολάκη, ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Εμμαν. Πατεδάκης, ο δρ. Βυζαντινής Αρχαιολογίας κ. Γεώργιος Τσιμπούκης, αλλά και οι συγγραφείς κυρίες Μυλοποταμιτάκη και Μαυριτσάκη.

Χαιρετίζουμε τη λαμπρή έκδοση, με τη βεβαιότητα ότι στο εξής θα αποτελεί το πλέον αξιόπιστο τεκμήριο των όσων η Μονή του Αγίου Παντελεήμονα πρόσφερε μέχρι σήμερα στην Κρήτη.

 

Ευχόμαστε η νέα περίοδος ακμής που έχει ήδη ξεκινήσει εντυπωσιακά για την ιστορική Μονή, να την οδηγήσει εκεί που οι Μοναχοί της οραματίζονται, ώστε να αποτελεί στους αιώνες σημείο αναφοράς για την Εκκλησία μας, την Πατρίδα μας και ιδιαίτερα για το Μαλεβίζι, το οποίο ο Άγιος Παντελεήμονας ανέκαθεν τιμά ποικιλοτρόπως.

ΦΑΙΔΩΝ ΒΑΡΔΑΒΑΣ
ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΣ
ΕΝΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΗΣ

Του Κώστα Τριγώνη

    Τα πάντα έχουν αρχή και τέλος. Δεν έχει δε σημασία το πώς ξεκινά κανείς την όποια πορεία του στη ζωή. Αξία και σημασία έχει το πού και πώς θα τερματίσει τη διαδρομή του.
    Ο Φαίδων Βαρδαβάς, που κίνησε χθες για την Αχερουσία, ξεκίνησε με πενιχρά μέσα την πορεία του. Μια πορεία που έμελλε, στο πέρασμα του χρόνου, να καλύψει μεγάλες αποστάσεις, να διαβεί από σημαντικά ορόσημα, να δημιουργήσει και να δικαιώσει προσδοκίες. Η κατάληξη της πορείας του εκλιπόντος, έχει πρόσημο θετικό. Όπως και ο τελικός απολογισμός των πεπραγμένων του.
    Με τον Φαίδωνα Βαρδαβά γνωριστήκαμε με αφορμή τη γόνιμη ενασχόλησή του στα δημοτικά πράγματα του Ηρακλείου. Γόνος πολυμελούς και αξιαγάπητης οικογένειας, έγινε από τα πρώτα επαγγελματικά βήματά του γνωστός. Τον διέκρινε η συνέπεια, η εντιμότητα, η εργατικότητα και η έφεση προς κάθε τι το δημιουργικό. Ασχολήθηκε επί μακρόν στον κατασκευαστικό τομέα, όπου διέπρεψε. Τον κέρδισε όμως αργότερα, σχεδόν ολοκληρωτικά, η Αυτοδιοίκηση.
    Οι Ηρακλειώτες, ιδιαίτερα δε οι παροικούντες τα ανατολικά προάστια, τον εξέλεγαν, όχι άδικα, μεταξύ των πρώτων, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που πήρε μέρος. Κι εκείνος, φιλότιμος και φιλόπονος όπως ήταν, πρόσφερε όλες του τις δυνάμεις για την εξυπηρέτηση των δημοτικών υποθέσεων.
    Για πολλά χρόνια, υπήρξε στενότατος συνεργάτης του πρώην δημάρχου Μανόλη Καρέλλη. Ήταν από τα στελέχη που ήξεραν, όχι να δημιουργούν, αλλά να επιλύουν προβλήματα. Και ο Φαίδωνας έλυσε πάρα πολλά, δύσκολα και χρονίζοντα προβλήματα της πόλης του, ιδιαίτερα ως αρμόδιος Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών. Και μάλιστα, όχι προβάλλοντας την προσφορά του, αλλά λειτουργώντας κατά τρόπο άκρως αποτελεσματικό και αθόρυβο, με σεμνότητα που δύσκολα μπορεί να συναντήσεις σε ανθρώπους τόσο δημιουργικούς.
    Πολύτιμες υπηρεσίες πρόσφερε το άξιο αυτό αυτοδιοικητικό στέλεχος και στη μετά Καρέλλη περίοδο, μέχρι που παρέδωσε τη σκυτάλη στον επίσης άξιο γιό του Κώστα.
    Είναι κρίμα μεγάλο, που ο Δήμος Ηρακλείου αλλά και η Αυτοδιοίκηση γενικότερα, δεν είναι σε θέση να αποδίδουν τις δέουσες τιμές σε όσους με την εργασία και την προσφορά τους έχουν κατά καιρούς ευεργετήσει την πόλη. Αν αυτό κάποτε επιτευχθεί, ο Φαίδων Βαρδαβάς θα πρέπει να συμπεριληφθεί μεταξύ των μεγάλων ευεργετών του Δήμου Ηρακλείου και των δημοτών του.
    Ο Φαίδων Βαρδαβάς ολοκλήρωσε την πορεία του, πράττοντας εις το ακέραιον το χρέος του προς την πόλη και τους συνδημότες του. Τα τελευταία χρόνια, τα αφιέρωσε εξ ολοκλήρου στην οικογένειά του, που τον λαχταρούσε όλο το μακρύ χρονικό διάστημα που ως πρώτη προτεραιότητά του είχε την προσφορά προς τα κοινά.
    Στην άξια σύζυγό του Ελευθερία, που υπεραγαπούσε και που πάντα στεκόταν σαν βράχος στο πλάι του, καθώς και στα παιδιά του, απευθύνω εγκάρδια συλλυπητήρια!
   



    

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΡΗΤΗ

Του Κώστα Τριγώνη

Πολλά, πάρα πολλά, έχουν λεχθεί και γραφεί τελευταία, μετά την διατύπωση της πρόθεσης του κ. Μουζάλα και της κυβέρνησης, να μεταφερθούν και στην Κρήτη κάποιες χιλιάδες προσφύγων - μεταναστών, είτε από νησιά του Αιγαίου, είτε κι από τη... Γερμανία.

Κάποιοι Κρητικοί αντέδρασαν, εκφράζοντας την αντίθεσή τους. Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν πως δεν έχουμε δικαίωμα να αρνηθούμε φιλοξενία σε ανθρώπους κατατρεγμένους. Φοβάμαι πως, και οι μεν και οι δε, αγνοούν σημαντικές παραμέτρους των προβλημάτων που συνοδεύουν αυτούς τους πράγματι δυστυχισμένους ανθρώπους.

Η έλευση ξένων στην Κρήτη, δεν είναι απλή υπόθεση. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν θάρθουν εδώ σαν τουρίστες. Θάρθουν για να μείνουν. Καλό είναι λοιπόν να ψαχτούμε όλοι καλύτερα, γιατί ό,τι θα συμβεί δεν ανατρέπεται εύκολα.

Θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από σημαντικό άρθρο του Σταύρου Λυγερού, ο οποίος ενημερώνει και προειδοποιεί για κάτι πολύ σημαντικό! Αν θέλετε, διαβάστε το και βάλτε την κρίση σας να δουλέψει:

"(...) Για τον Ερντογάν η διοχέτευση προσφύγων-μεταναστών στα ελληνικά νησιά δεν είναι μόνο ένα όπλο πίεσης προς την Ευρώπη για απόσπαση ανταλλαγμάτων. Είναι ταυτοχρόνως και μία επεκτατική υποθήκη σε βάρος της Ελλάδας. Σε αντίθεση με τους μεταμοντέρνους φιλελεύθερους, οι νεοοθωμανοί έχουν συνείδηση της στρατηγικής σημασίας που έχει ο πληθυσμιακός παράγοντας. Θεωρούν βασίμως πως εάν μέσω του μεταναστευτικού ρεύματος διαμορφωθούν στα ελληνικά νησιά μουσουλμανικοί θύλακοι, η Τουρκία θα αποκτήσει δυνάμει γεωπολιτικά ερείσματα. Υπενθυμίζουμε ότι ο Οζάλ, ως πρόδρομος των νεοοθωμανών, είχε πριν 25 χρόνια δηλώσει ωμά ότι η Ελλάδα θα καταληφθεί μέσω της διοχέτευσης μουσουλμανικών πληθυσμών(...)".

DΠατήρ Αντώνιος Παπαδημητρίου
ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ

Του Κώστα Τριγώνη

Η ηρακλειώτικη κοινωνία, ιδιαίτερα δε η μεγάλη Ενορία του Αγίου Μηνά, με συγκίνηση αποχαιρέτησαν την περασμένη Τρίτη έναν από τους πιο άξιους κληρικούς της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, τον πρωτοπρεσβύτερο Αντώνιο Παπαδημητρίου. Η συγκίνηση έγινε εντονότερη, κάτω από τους ήχους της πένθιμης καμπάνας του μητροπολιτικού ναού, όπου ο εκλιπών έγραψε τη δική του, λαμπρή ιστορία.

Τον πατέρα Αντώνιο γνώρισα από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’60. Παιδί τότε εγώ, μαζί με άλλους συνομηλίκους μου, πλαισιώναμε τις εκκλησιαστικές τελετές, φορώντας τις γνωστές ειδικές χρυσοποίκιλτες στολές, και είχαμε παράλληλα αναλάβει να χτυπάμε τις καμπάνες του ιστορικού ναού, σκαρφαλώνοντας διαρκώς στα δυο πανύψηλα καμπαναριά του, αφού τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά αυτόματα ηλεκτρικά συστήματα. Όσο για εκείνον, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Νεότατος κληρικός, είχε επιλεγεί αξιοκρατικότατα από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ευγένιο Ψαλιδάκη, ως επικεφαλής των εφημερίων του Αγίου Μηνά. Πολύ υπεύθυνη θέση, κι ο «παπα Αντώνης» ήταν ιδανικός γι’ αυτήν. Πολύ μορφωμένος (απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, όπου υπήρξε συμφοιτητής του νυν Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με τον οποίο ανέπτυξε στενότατες φιλικές σχέσεις), εμφανίσιμος, εξαιρετικά καλλίφωνος, αεικίνητος, ακούραστος, εργατικός, οργανωτικός, αποτελεσματικός...

Η επιλογή του Αρχιεπισκόπου Ευγενίου αποδείχθηκε άριστη. Ως Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Αγίου Μηνά, ο πατήρ Αντώνιος ανέπτυξε πλουσιώτατη δράση, σε όλους τους τομείς. Εκτός από την πλήρη κάλυψη των αναγκών συντήρησης του ναού που επιμελείτο προσωπικά, οργάνωσε ευρύ πρόγραμμα διακονίας και φιλανθρωπικές δράσεις που αποτέλεσαν υπόδειγμα για πολλές άλλες ενορίες. Με δική του πρωτοβουλία και με την αμέριστη συμπαράσταση των μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Αγ. Μηνά ιδρύθηκε το Σπίτι της Αγάπης, αλλά και το Γηροκομείο της Αρχιεπισκοπής, ενώ στο γραφείο του μητροπολιτικού ναού προσέφευγε καθημερινά πλήθος αναξιοπαθούντων συμπολιτών που ζητούσαν βοήθεια και ενίσχυση…

Όλες τις δυνάμεις του, ο άξιος αυτός κληρικός, τις αφιέρωσε στον Άγιο Μηνά, του οποίου αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος. Η βροντώδης και εύηχη ψαλμωδία του, γέμιζε απ’ άκρη σ΄ άκρη το ναό. Η εμφάνισή του στην Ωραία Πύλη, προσέδιδε ιδιαίτερη αίγλη σε κάθε θεία λειτουργία, σε κάθε εκκλησιαστική τελετή. Όλα τα χρόνια που ο πατήρ Αντώνιος υπηρετούσε το βαρύ και δύσκολο αυτό πόστο, αισθάνονταν όλοι ήσυχοι πως τα πάντα θα εξελίσσονταν κατά τον καλύτερο τρόπο, αφού κάθε πρωτοβουλία και κάθε φροντίδα του συνδύαζαν την ιεροπρέπεια και την ταπεινότητα, με την παραδοσιακή βυζαντινή μεγαλοπρέπεια.

Δεν ήταν «εύκολος» στις σχέσεις του με τον κόσμο. Ήταν πάντα υπερβολικά απαιτητικός, σοβαρός και αυστηρός. Ήξερε όμως καλά πού και πώς έπρεπε να εξαντλεί την αυστηρότητά του, με μοναδικό στόχο και σκοπό την αψεγάδιαστη λειτουργία ενός ιστορικού ναού, που επί των ημερών του γνώρισε πλήρη άνθηση και ανάπτυξη. Δεν πρόκειται να ξεχάσει κανείς τη λαμπρότητα των τελετών για τον επιβλητικό εορτασμό των 100 χρόνων του Αγίου Μηνά, καθώς και τις λαμπρές εκδόσεις που τον συνόδευσαν. Τα πάντα είχε επιμεληθεί και τότε, με το δικό του μοναδικό τρόπο, ο πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Παπαδημητρίου…

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε και την άλλη, εξίσου σοβαρή ιδιότητά του, αυτήν του εκπαιδευτικού. Ως καθηγητής της Θεολογίας, υπηρέτησε για πολλά χρόνια σε Γυμνάσια και Λύκεια του Ηρακλείου, ενώ με τους νέους ανθρώπους ανέπτυσσε ιδιαίτερα στέρεες φιλίες.

Υπόδειγμα οικογενειάρχη, αξιώθηκε να πλαισιώνεται από μια υποδειγματική σύζυγο, με την οποία απέκτησαν άριστα τέκνα, που απολαμβάνουν πλήρη εκτίμηση της τοπικής κοινωνίας. Τόσον η στοργική σύζυγος όσο και τα παιδιά του, του συμπαραστάθηκαν άψογα καθ’ όλη την πολύχρονη διάρκεια των περιπετειών της υγείας του, που δυστυχώς αποτέλεσαν την αιτία για την αποχώρησή του από τον Άγιο Μηνά. Πανθολογογουμένως, το κενό που άφησε είναι μέχρι και σήμερα ορατό και δυσαναπλήρωτο.

Όλοι εμείς που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ζήσαμε από κοντά τον άξιο αυτό κληρικό, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ. Η επιβλητική του εμφάνιση θα έρχεται πάντα στη μνήμη μας κάθε φορά που θα εισερχόμαστε στον Άγιο Μηνά, και η εύηχη ψαλμωδία του θα ηχεί στα αυτιά μας, για πάρα πολλά χρόνια.

ΓΙΑΓΚΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣ
Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑΣ

Είχε πολλές αρετές ο Γιάγκος Σκουλάς, τον οποίο αποχαιρέτησε σήμερα η κοινωνία του Ηρακλείου.
ΗΤΑΝ ψυχωμένο παληκάρι, κι αυτό το απέδειξε σε καιρούς χαλεπούς, όταν άλλοι κρύβονταν "για το φόβο των Ιουδαίων"...
ΗΤΑΝ άνθρωπος έντιμος, που ζούσε πάντα με το μόχθο του, χωρίς να επωφεληθεί καταστάσεων, ενώ θα του ήταν πολύ εύκολο να το κάνει, και δεν θα τον κατηγορούσε κανένας.
ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ όμως, ο Γιάγκος ήταν άνθρωπος σεμνός, σε βαθμό υπερθετικό. Αν άλλοι κατόρθωναν όσα εκείνος μπόρεσε, θα μας είχαν κατσικωθεί στο σβέρκο και θα μας είχαν τρελάνει με τις αφηγήσεις των όποιων κατορθωμάτων τους. Από το στόμα του Γιάγκου όμως, ποτέ δεν άκουσες το παραμικρό για τους αγώνες του, τις κακοποιήσεις του, τις φυλακίσεις του, το άγριο κυνηγητό του, τα μαρτύρια που άντεξε στωϊκά, αγωνιζόμενος για τη Δημοκρατία!..
ΚΑΛΟΣΤΡΑΘΙΑ, Γιάγκο Σκουλά! Και να ξέρεις πως, όσοι γνωρίζαμε τον έντιμο βίο και την ξάστερη πολιτεία σου, θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμούμε πάντα!
         Ηράκλειο, 5.8.2016
                                                                         ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ,
Η ΣΚΛΗΡΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

                                                                             Του Κώστα Τριγώνη

Μιλώ καθημερινά με αρκετούς ανθρώπους. Με οικογενειάρχες, με εργαζόμενους, με επιχειρηματίες, με μαγαζάτορες, με αγρότες, με συνταξιούχους.
    Ψάχνω απεγνωσμένα αλλά μάταια, να βρώ έναν άνθρωπο, όχι ικανοποιημένο, αλλά έστω κάπως αισιόδοξο. Δεν βρίσκω κανένα...
    Αλλά εκεί που απογοητεύομαι εντελώς, είναι στις επαφές μου με τους νέους ανθρώπους. Τί να πεί κανείς, όταν διαπιστώνει πως, ακόμα κι όσοι "τυχεροί" δουλεύουν κάπου, με τρελά ωράρια 9, 10, 12 ή 15 ωρών, εισπράττουν ψιχία. Ακούς να γίνεται λόγος για "μεροκάματα" 10 ή 15 €, για "μισθούς" 250 ή 300 ή 400 €, που δε φτάνουν ούτε για το ενοίκιο...
    Η μαύρη εργασία οργιάζει, οι εκβιασμοί και οι απειλές περισσεύουν, οι απάτες κι η κοροϊδία έχουν προσλάβει διαστάσεις επιδημίας.
    Και διερωτάται κανείς: Πού πάει αυτή η χώρα, αυτός ο λαός; Τί μέλλει γενέσθαι; Ποιές πολιτικές δυνάμεις, ποιοί υπουργοί, ποιά κυβέρνηση πονούν σήμερα γί αυτό το κατάντημα;
    Με αυτά τα θλιβερά, τα τραγικά δεδομένα, πώς να καθήσω απόψε να ακούω τις πολιτικές ομιλίες στη Βουλή για την... απλή αναλογική, λες και τους νέους μας που δεινοπαθούν, που προσπαθούν να ζήσουν, τους απασχολεί το ισχύον ή το μέλλον να ισχύσει εκλογικό σύστημα!
    Απορώ πάντως, πώς ο Ελληνικός λαός ανέχεται το σημερινό χάλι. Απορώ πώς καθόμαστε όλοι μοιρολατρικά στους καναπέδες, προσμένοντας τάχα κάποιο "θαύμα"!..

                                                                                                     21.7.2016

ΠΕΤΡΟΣ ΦΟΥΚΑΚΗΣ
"ΑΛΛΟΤΙΝΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ"

Τον Πέτρο Φουκάκη τον γνωρίζουμε τώρα και κάποιες δεκαετίες. Κυρίως από τότε που η "Αλλαγή" φιλοξενούσε πρωτοσέλιδα τα σπινθηροβόλα και τσουχτερά ποιήματά του, που έθιγαν τα κακώς κείμενα και σατίριζαν την επικαιρότητα.
    Ήταν το αλάτι της αξέχαστης εκείνης εφημερίδας. (Το πιπέρι της ήταν τα Ανάποδα. Κι ο Ανάποδος βέβαια...). Την εποχή της μαχόμενης δημοσιογραφίας...
    Γεννημένος ποιητής ο Πέτρος. Έτσι θυμάμαι κι έλεγε ο Καρέλλης, που ήξερε να εκτιμά ποίηση και ποιητές. Άλλωστε, αυτό το επιβεβαίωνε καθημερινά ο Φουκάκης και το αναγνώριζαν οι αναγνώστες της "Αλλαγής".
    Τα χρόνια πέρασαν. Έφυγε η "Αλλαγή", χάσαμε τους στίχους του Πέτρου, όπως και τόσα άλλα όμορφα, χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράγματα. Ήρθαν άλλες, εντελώς διαφορετικές εποχές, με άλλους ανθρώπους, με άλλες συνήθειες, με άλλους καημούς, άλλες πίκρες, άλλες χαρές.
    Ο Πέτρος Φουκάκης όμως, ήταν και εξακολουθεί να είναι Ποιητής. Με το πι κεφαλαίο. Μπορεί να μην υπάρχουν σήμερα πρωτοσέλιδα που να φιλοξενούν ποίηση και ποιητές, υπάρχουν όμως και πάντα θα υπάρχουν ποιητικά ξεσπάσματα και ποιητικές εκφράσεις εκείνων που έχουν τη δυνατότητα και το θείο χάρισμα να μπορούν να μας μιλούν με τη γλώσσα της Ποίησης.
    Πριν λίγα χρόνια, ο Πέτρος μας χάρισε μια έξοχη ποιητική συλλογή. Τώρα, επαναλαμβάνει το εγχείρημα, προσφέροντάς μας την πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή του, με το γενικό τίτλο "Αλλοτινό μου όνειρο". Ο ίδιος, αφιερώνει το βιβλίο στη μνήμη της αγαπημένης του συζύγου, καθώς και στα παιδιά του. Συγκεκριμένα, γράφει:
   "Αν ήταν τρόπος να ´ξερες τι σκέφτομαι για σένα,
    αν ήταν τρόπος ν´ άκουγες τους χτύπους της καρδιάς μου
    ν´ άκουγες και τα λόγια μου τα παραπονεμένα,
    όπου κι αν είσαι θα ´φευγες να ξαναρθείς κοντά μου"...
Κάθε σελίδα, κάθε ποίημα, κάθε στίχος, μια ακόμη τρανή επιβεβαίωση εκείνου που τόνιζε ο Καρέλλης: "Ο Πέτρος είναι Ποιητής!".
    Αυτά τα ολίγα για σήμερα, με την ελπίδα πως σύντομα θα επανέλθω.
    Αγαπημένε μου Φίλε Πέτρο, σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
                                                                        ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΚΙΝΔΥΝΟ

Άρθρο του Κώστα Τριγώνη

    Όπως αντιλαμβάνονται πλέον οι πάντες, η Ευρώπη και οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν εισέλθει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο αβεβαιότητας και κινδύνων. Κάποιες ευρωπαϊκές χώρες μάλιστα, βρίσκονται ήδη, όπως οι ίδιες ομολογούν, σε πόλεμο. Το τραγικό είναι πως ο πόλεμος δεν είναι απλώς ακήρυκτος. Είναι ένας πόλεμος ύπουλος. Και "ανορθόδοξος". Οι εχθροί είναι άγνωστοι, αόρατοι και ανελέητοι. Εμφανίζονται ξαφνικά, από το πουθενά, μοιράζοντας τρόμο και θάνατο.
     Χθές ήταν η Γαλλία που γνώρισε την οδύνη του Μπατακλάν. Προχθές ήταν η Βρετανία. Σήμερα ήρθε η σειρά του Βελγίου να θρηνήσει. Αύριο κανείς δεν ξέρει ποιός θα έχει σειρά. Τό μόνο βέβαιο είναι πως ο όλεθρος παραμονεύει. Και πως ο τρόμος και η αγωνία θα συντροφεύουν πλέον μονίμως τους Ευρωπαίους, όπως συντροφεύουν εδώ και κάποια χρόνια τους Αμερικάνους, αλλά και άλλους λαούς του δυτικού κόσμου.
     Παλιότερα, τα γεγονότα ήταν προβλεπτά. Και εν πολλοίς αναμενόμενα. Τώρα, είναι μεν αναμενόμενα, όπως ευθέως παραδέχθηκε σήμερα η πολιτική ηγεσία του Βελγίου, είναι όμως απρόβλεπτα. Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει, ούτε να σχηματοποιήσει, ούτε να αποτυπώσει, τα άγνωστα και καλά κρυμμένα πρόσωπα των αδίστακτων τρομοκρατών, φανατισμένων και πανέτοιμων να θυσιάσουν τη ζωή τους για τους σκοπούς που υπηρετούν.  Κι όταν δε μπορείς να προβλέψεις την τακτική και τους αμέσως επόμενους στόχους του εχθρού σου, είσαι αναγκασμένος να ζεις μέσα στην αγωνία και την αβεβαιότητα. Οι άμυνές σου είναι περιορισμένες. Το ίδιο και οι αντιδράσεις σου.
     Έχουν βέβαια πολλά σύγχρονα μέσα στη διάθεσή τους σήμερα οι δυτικές χώρες, κατά συνέπεια και οι ευρωπαϊκές. Μέσα κυρίως τεχνολογικά. Έχουν καλά οργανωμένες αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, έχουν εκτεταμμένα και λεπτεπίλεπτα δίκτυα παρακολούθησης, έχουν άριστα εκπαιδευμένες "ειδικές δυνάμεις". Που, όσο νάναι, δυσκολεύουν τις επιλογές και τη δράση των τρομοκρατών.
     Όμως, οι τελευταίοι έχουν προς το παρόν, το "πάνω χέρι". Μπορούν να κρύβονται με σχετική άνεση, περίπου όπως οι ψύλλοι στα άχυρα, μπορούν να επεξεργάζονται τα δολοφονικά σχέδιά τους, και έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν το χρόνο, τον τόπο και την έκταση των αιφνιδιαστικών επιθέσεών τους. Ας ελπίσουμε πως δεν θα τους επιτραπεί να αντικαταστήσουν τα σημερινά "συμβατικά" όπλα τους, με άλλα όπλα, μαζικότερης καταστροφής! Και ο νοών, νοείτο...
     Δύσκολες μέρες ξημέρωσαν για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι Ευρωπαίοι απειλούνται. Αισθάνονται πλέον μονίμως ένα πιστόλι στον κρόταφο. Φοβούνται και κοιτάζουν με μισό μάτι τον κάθε άγνωστο που βαδίζει δίπλα τους. Έχουν αποχαιρετήσει την περίοδο της ησυχίας, της ξεγνοιασιάς, της ευδαιμονίας. Για πόσο, κανείς δεν ξέρει.
     Η ανώμαλη αυτή κατάσταση, βρίσκει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες αδύναμες, ανέτοιμες και ανίκανες να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες περιστάσεις που έχουν δημιουργηθεί. Βρίσκει επίσης αδυνατισμένους, ασυντόνιστους και ασυνεννόητους τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καλά το λένε πολλοί, πως σήμερα η Ευρώπη δεν διαθέτει ικανούς ηγέτες, αλλά μόνο διαχειριστές και μετά Χριστόν ψευδοπροφήτες. Το χειρότερο είναι πως αυτό το ξέρουν και οι εχθροί της δύσης...
      Τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Βέλγιο, στη Γαλλία και αλλού, έχουν πονέσει πολύ την "γηραιά ήπειρο". Κι όταν πονάς πολύ, εξεγείρεσαι. Ξυπνάς από το λήθαργο, πετιέσαι πάνω σαν ελατήριο και πιάνεις θέση στα χαρακώματα. Ας ελπίσουμε πως αυτό θα ισχύσει κι αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη. Ο πανευρωπαϊκός συναγερμός, είναι η μόνη λύση, μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τους ευρωπαϊκούς λαούς.
      

ΑΡΘΡΟ

Κατεπειγόντως
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!

Του Κώστα Τριγώνη

  «Δεν πάμε καθόλου καλά ως χώρα, σε καμία περίπτωση και σε κανένα τομέα». Αυτή είναι πλέον η κοινή διαπίστωση των Ελλήνων πολιτών, που διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, από τους πιο «επίσημες» συναντήσεις, μέχρι τις πιο καθημερινές, ακόμη και στο πιο περιφερειακό καφενείο.
   Αυτά που προβληματίζουν τον κόσμο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που έχει καταντήσει να μας έχει γίνει συνήθεια, είναι, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο το «ορατό», όσο και το απώτερο. Κανείς δε μπορεί να κάνει την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη. Ούτε για τα πολιτικά πράγματα, ούτε για τα κοινωνικά προβλήματα. Τώρα που στην ατζέντα προστέθηκε και το «προσφυγικό», όλα γίνονται δυσκολότερα. Τόσο, ώστε να προσφεύγουν ορισμένοι σε ακραία, απίστευτα «συμπεράσματα». Να μιλούν για «μακρόχρονους σχεδιασμούς των ξένων εναντίον της πατρίδας μας», ακόμη και για αποφάσεις που υποτίθεται πως έχουν παρθεί από τους «μεγάλους» για «να σβηστεί από το χάρτη η Ελλάδα»… Σ’ αυτό βέβαια συνηγορούν και κάποιοι ακραίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που έφτασαν  στο σημείο να μιλήσουν για «θυσία της Ελλάδας προκειμένου να… σωθεί η Ευρώπη», εννοείται από τα προσφυγικά κύματα.
  Άλλη, επίμονη αφορμή γενικότερου προβληματισμού, είναι η πολύπλευρη αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Αδυναμία που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στα οικονομικά ζητήματα, στους θεσμούς, στην κοινωνική προστασία, ακόμα και στην άμυνα της χώρας. Δυστυχώς, όποιος αισθάνεται αδύναμος, δεν έχει πολλές δυνατότητες αντιδράσεων, ούτε καν βασικών αποτρεπτικών ή διορθωτικών κινήσεων.
   Δεν είναι, τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα, οι μοναδικές αιτίες και πηγές προβληματισμού. Έχει κι άλλα πολλά να σκεφτεί και να αντιμετωπίσει ο παραζαλισμένος Ελληνικός λαός.
   Και, καλά να μπορεί να βρεί ο καθένας μας το κουράγιο που απαιτούν αυτές οι δύσκολες περιστάσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους, ζουν σήμερα μέσα σε μια κατάθλιψη που τους κατακαίει. Ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που, στην απόγνωσή τους, προχώρησαν σε απονενοημένα διαβήματα!..
                                                     ***
   Σ´ αυτή την απερίγραπτη κατάσταση βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Τα αδιέξοδα μας περικυκλώνουν, οι αντοχές μας ξεπέρασαν κάθε όριο. Είμαστε έτοιμοι, μ´ άλλα λόγια, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
    Και τότε; Θα πετύχουμε άραγε κάτι, άν πετάξουμε λευκή πετσέτα; Άν σηκώσουμε λευκή σημαία; Αν συνθηκολογήσουμε, και μάλιστα άνευ όρων;
    Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια "λογική" που θα μας συνιστούσε το τελευταίο. Ακόμα
και οι πιο ακραίοι πεσιμιστές, από ένα σημείο κι ύστερα, βάζουν νερό στο κρασί τους. Σηκώνουν πάνω το κεφάλι τους, γιατί αλλιώς, αν συνεχίσουν να βαδίζουν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, ή σε τοίχο θα προσκρούσουν, ή σε γκρεμό θα καταβαραθρωθούν.
   Υπήρχε, βλέπετε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, σε όλους, ευτυχώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτό το σωτήριο αίσθημα θα καθοδηγήσει πλέον και μας. Εμάς, που όπως τουλάχιστο δείχνουν τα πράγματα, έχουμε φθάσει σήμερα, ως λαός και ως χώρα, στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα μας απομένουν, για να πέσουμε στο βάραθρο που ανοίγεται μπροστά μας.
   Έ, λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Δεν πρέπει να διανύσουμε ούτε πόντο πλέον προς την πλευρά του γκρεμού. Από το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί (ή μας έχουν άλλοι οδηγήσει, ή και τα δυο μαζί), το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε μεταβολή. Μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι... 360, που είπε κάποτε, μάλλον αφηρημένος, ο κ. Τσίπρας), αρκεί "για να γυρίσει ο ήλιος", όπως λέει κι ο ποιητής.
    Μόνη σωτηρία, αδέλφια, μας απομένει αυτή η στροφή των 180 μοιρών. Έτσι θα ανακόψουμε την τωρινή πορεία μας προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή. Και, στη συνέχεια, βέβαια, αφού ανακόψουμε την ξέφρενη πορεία μας προς την άβυσσο, αφού μπορέσουμε και σταματήσουμε λίγο πριν το χείλος της αβύσσου, θα γυρίσουμε την πλάτη στο γκρεμό. Και θα αρχίσουμε, με βήματα αργά αλλά σταθερά, να απομακρυνόμαστε απ´ αυτόν, μέχρι να επανέλθουμε σε ομαλά και γόνιμα εδάφη.
   Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος πως αυτό ακριβώς θα συμβεί τελικά. Οι Έλληνες, που σήμερα έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά σε μια βαθιά χαράδρα, θα αποφύγουμε την πτώση. Όχι κατ´ ανάγκη, επειδή ξαφνικά βάλαμε μυαλό. Αλλά επειδή, σ´ αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μας σώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Που είναι ίσως το μόνο που δεν μας έχει σήμερα εγκαταλείψει...

(Δημοσιεύθηκε σήμερα 21.3.2016
στην "Εθνική Φωνή")

Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης
ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Κώστα Τριγώνη

Με τον Δημήτριο Μαλλιαράκη πρωτογνωρίστηκα το 1974. Νεαρός δημοσιογράφος τότε εγώ, νέος δικηγόρος εκείνος, ανταποκρίθηκε σε σχετική πρόσκληση του "πρύτανη" της συντηρητικής παράταξης στην Κρήτη Εμμανουήλ Β. Κεφαλογιάννη και έθεσε υποψηφιότητα βουλευτή στο ανανεωμένο ψηφοδέλτιο Ηρακλείου της ΝΔ. Δυστυχώς δεν εξελέγη, επειδή τη δεύτερη εκλόγιμη θέση κατέλαβε ο επίσης νεότατος τότε, αείμνηστος Μιχάλης Γαλενιανός.
    Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, εκτός από το ήθος και τις ικανότητές του, είχε όραμα για τον τόπο, αλλά και την πολιτική. Θεωρώ μεγάλη ατυχία το γεγονός ότι ο ηρακλειώτικος λαός δεν του έδωσε την ευκαιρία, ως βουλευτής, να αναδείξει και να αξιοποιήσει για το κοινό καλό τις πολύπλευρες αρετές του, σαφή δείγματα των οποίων έδωσε από όλες τις θέσεις ευθύνης που κατά καιρούς ανέλαβε.
     Όλοι όσοι μελλοντικά αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική, καλό θα είναι αν μελετήσουν τις υποθήκες που μας αφήνει ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, ο ευπατρίδης της πολιτικής ζωής της Κρήτης.
    Όσοι τον γνωρίσαμε, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ!

Απο το Tempo.gr

Η εποχή της μεταδημοσιογραφίας 

ΤΟΥ ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ*

09|03|2016 | 17:12

Γνώμες

Η δημοσιογραφία, έτσι όπως την γνωρίσαμε στα θρανία και στην πράξη, αλλάζει βαθειά και έχει ήδη απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές μορφές της. Παρατηρούνται έτσι νέα φαινόμενα, που είναι τα ακόλουθα:

*Οι πηγές πληροφόρησης για το ίδιο θέμα είναι ποικίλες και σπάνια πλέον μία είδηση πηγάζει από μία μοναδική πηγή.

*Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και το Ίντερνετ επιτρέπουν ταχύτατες προσβάσεις σε αρχεία και τράπεζες δεδομένων, πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν.

*Ο δημοσιογράφος, στο μέτρο που δεν γνωρίζει καλά ένα θέμα, γελοιοποιείται και τελικά εγκαταλείπεται από το κοινό.

*Η εγκυρότητα της σύγχρονης δημοσιογραφίας έγκειται στο κατά πόσον έχει ενσωματωθεί στις κοινωνίες της γνώσης και σε ποιον βαθμό γνωρίζει τα αντικείμενα και τα θέματα που επεξεργάζεται. Οι καιροί είναι συνεπώς κακοί για τους ερασιτέχνες, τους αμαθείς ή τους ημιμαθείς και τους «αρπακολατζήδες».

*Το Ίντερνετ στην ουσία καταργεί τα εκδοτικά προνόμια και επιτρέπει σε όποιον θέλει να γίνει εκδότης-δημοσιογράφος. Ακόμα, μέσω του Διαδικτύου, πολλοί δημοσιογράφοι έχουν την δυνατότητα διασύνδεσής τους και άρα μπορούν να δημιουργούν υψηλής εξειδίκευσης συνεταιρισμούς ειδήσεων, ρεπορτάζ, αναλύσεων και σχολίων. Λίγοι δημοσιογράφοι σήμερα μπορούν να εκδίδουν πολυσέλιδες εφημερίδες ή μεγάλα περιοδικά.

*Όλο και περισσότερο, η δημοσιογραφική τηλεργασία θα μεταβάλλει τις εργασιακές σχέσεις και θα ενισχύει τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων δημοσιογράφων (freelancers), οι οποίοι στην Ευρώπη των Εικοσιοκτώ ήδη ξεπερνούν τις 52.000.

*Η ψηφιακή τηλεόραση είναι η αφετηρία μιας συγκλονιστικής επικοινωνιακής και δημοσιογραφικής επανάστασης, η οποία μόλις άρχισε. Επεκτείνεται δε ραγδαία και στην ιντερνετική τηλεοπτική κάλυψη, η οποία ήδη διαμορφώνει νέα επικοινωνιακά τοπία.

*Στο παρελθόν οι εφημερίδες λειτουργούσαν στην βάση της δημοσίευσης λίγων ειδήσεων για πολλούς. Σήμερα κινούνται στην λογική της κάλυψης πολλών θεμάτων για λίγους. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του περάσματος, από την μεταφορά μαζικών πληροφοριών, στην επεξεργασία αμέτρητων εξειδικευμένων ειδήσεων οι οποίες προέρχονται από πολλές πηγές.

*Οι αλλαγές στα μέσα μαζικής επικοινωνίας συμβαδίζουν με τεράστιες μεταβολές στο επίπεδο του κοινού, δηλαδή των αποδεκτών ειδήσεων, πληροφοριών και λοιπών δημοσιογραφικών «προϊόντων».

Στις νέες συνθήκες, το ζητούμενο για μία εφημερίδα ή για ένα περιοδικό δεν είναι το πώς θα γεμίζει λευκές σελίδες με φτηνή δημοσιογραφική ύλη, αλλά σε ποιον βαθμό το δημοσιογραφικό υλικό είναι καλά επεξεργασμένο. Παρατηρείται δηλαδή στην δημοσιογραφία το ίδιο φαινόμενο που, από οικονομικής πλευράς, σημειώθηκε στην γεωργία. Ο σύγχρονος καταναλωτής, σε αντίθεση με τον παλαιό, θέλει να καταναλώνει επεξεργασμένα είδη διατροφής και όχι χύδην αγροτικά προϊόντα. Προτιμά τις όμορφες και ενημερωτικές συσκευασίες και όχι την προχειρότητα και τους φτηνούς ερασιτεχνισμούς.

Οι δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, αντλούν σήμερα πληροφορίες από το Ίντερνετ, από παγκόσμια καλωδιακά δίκτυα, από εξειδικευμένες εταιρείες έρευνας αγοράς και κατηγοριακού μικρομάρκετινγκ, από τράπεζες δεδομένων που διαθέτουν στοιχεία 50 ετών, από ηλεκτρονικά αποκόμματα Τύπου και, βεβαίως, από επίσημες κυβερνητικές και μη πηγές. Παρατηρείται, δηλαδή, υπεραφθονία δημοσιογραφικών πηγών, η οποία ανατρέπει όλες τις παραδοσιακές μορφές δημοσιογραφικής έρευνας. Ας σημειωθεί ότι πρόσφατα στις ΗΠΑ ένας δημοσιογράφος που θέλησε να κάνει μία έρευνα για τις φυλετικές διακρίσεις, δέχτηκε από εξειδικευμένο γραφείο 9 δισκέττες με 53 εκατομμύρια bites πληροφοριών και ήταν πλέον θέμα δικό του η επεξεργασία, ανάλυση και παρουσίαση του υλικού αυτού στην μορφή δημοσιογραφικής έρευνας.

Περιττόν να τονιστεί ότι αυτή η δυνατότητα άντλησης πληροφοριών οδηγεί σε ένα άλλο νέο δημοσιογραφικό φαινόμενο, αυτό της εντατικής επεξεργασίας (processing intensify). Η τελευταία, σπάνια στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί κοινό τόπο και γι αυτό οι δημοσιογράφοι, μέσα από την διαδικασία αυτή, προσπαθούν να βρουν ποια προστιθέμενη αξία μπορούν να αντλήσουν.

Η εξέλιξη αυτή, όμως, μεταβάλλει και τις βασικές δημοσιογραφικές δεοντολογικές αρχές. Παλαιότερα, όταν οι δημοσιογράφοι ήσαν απλοί μεταφορείς ειδήσεων, προείχε η ουδέτερη στάση τους απέναντι στην είδηση. Στις σημερινές συνθήκες, η ουδετερότητα αυτή είναι αντίθετη με την εντατική επεξεργασία πληθώρας πληροφοριών, διότι ο δημοσιογράφος έχει πλέον κολοσσιαίες δυνατότητες επιλογής πηγών. Γι αυτό τον λόγο, αρκετοί δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι η πολυπλοκότητα των γεγονότων που συνθέτουν μία είδηση και οι τρόποι κάλυψης της επικαιρότητας κάνουν σχεδόν αδύνατη την αντικειμενικότητα –έννοια που θα πρέπει, ως εκ τούτου, να εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο, η άποψη αυτή αμφισβητείται από άλλους δημοσιογράφους (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η δυσκολία της επίτευξης ενός στόχου δεν σημαίνει ότι ο τελευταίος παύει να υπάρχει και άρα δεν θα πρέπει να αναζητείται για να επιτευχθεί. Κατά την άποψή μας, μπροστά στα φαινόμενα που περιγράψαμε, ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να ψάχνει να βρει νέες αρχές πιο εξειδικευμένης και εκλεπτυσμένης αντικειμενικότητας, που θα πειθαρχεί την επεξεργαστική διαδικασία.

Χρήσιμο πρότυπο, από την άποψη αυτή, για την απαιτούμενη νέα αντικειμενικότητα θα μπορούσε να αναζητηθεί στην διαδικασία των επιστημονικών μεθόδων. Στοιχεία από τις τελευταίες μπορούν να γίνουν και χρήσιμα δημοσιογραφικά εργαλεία, αρκεί βέβαια οι δημοσιογράφοι να θέλουν, να μπορούν και να επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν. Η επιστήμη είναι εξ ορισμού αντικειμενική και οι κανόνες που χρησιμοποιεί για την ανακάλυψη και κατανομή της αλήθειας μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την ικανοποίηση των νέων δημοσιογραφικών αναγκών –αυτών, βέβαια, της σοβαρής και υπεύθυνης δημοσιογραφίας.

Έτσι, στις νέες συνθήκες, η νέα δημοσιογραφία στην καταγραφή, ανάλυση και διερεύνηση των γεγονότων, θα πρέπει να εφαρμόζει πρώτον τις επιστημονικές αρχές της υπόθεσης-απόδειξης-επαλήθευσης ή και διάψευσης. Επίσης, ο σύγχρονος δημοσιογράφος θα πρέπει να αναζητά, κατά το αριστοτελικό πρότυπο, την άκρη. Το να σκέπτεται ή να εξετάζει κανείς το κάθε γεγονός από την αρχή και έως την άκρη και πάλι από την αρχή και πάλι έως την άκρη, αυτό θα πει προβληματισμός.

Ο τελευταίος είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου «λόγου», δηλαδή μία ειδική διάσταση του στοχασμού. Μια τέτοια επίπονη και ατέλειωτη διαδικασία έχει τεράστιο ηθικό νόημα, ταυτόχρονα όμως πλάθει και την αντίληψη για την πραγματικότητα που πρέπει να επεξεργαστεί ο δημοσιογράφος. Εννοείται ότι εκείνος που επιχειρεί και κατορθώνει να εκτελέσει το έργο τούτο, μπορεί σε μεγάλο βαθμό να συλλαμβάνει και να διατυπώνει αλήθειες με σημασία. Στην νέα δημοσιογραφία, όμως, κύριο γνώρισμα αυτής της τελικής της μορφής θα πρέπει να είναι η παροχή της δυνατότητας και σε τρίτους να επαληθεύσουν και αυτοί τα όσα γράφει ή λέει ο δημοσιογράφος. Πρόκειται για το φαινόμενο της διπλοτυπικής δημοσιογραφίας (replicability), η οποία, κατά την γνώμη μας, δεν αποκλείεται να συνιστά και προωθημένη μορφή δημοκρατίας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από όσα προηγούνται είναι αυτό της ανάγκης να επαναθεωρηθούν πάγιες δημοσιογραφικές αρχές και, κυρίως, να επανεξεταστούν σε βάθος τα εκπαιδευτικά προγράμματα ιδιωτικών και κρατικών δημοσιογραφικών σχολών. Καλό θα ήταν, τέλος, και οι ποικίλες ενώσεις συντακτών στην χώρα μας να εμβαθύνουν στις νέες συνθήκες και τις εξελίξεις που αυτές συνεπάγονται και αναλόγως να επαναπροσδιορίσουν τις λειτουργίες, τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες τους.

Μέσα στον νέο κόσμο που δημιουργείται, ρόλος των δημοσιογράφων είναι η σε πολλαπλά επίπεδα ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω σε θέματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής. Απαιτείται ακόμα στενότερη επικοινωνία τους με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στο μέτρο όμως που οι τελευταίες εξυπηρετούν ξεκάθαρους στόχους αναβάθμισης της κοινωνίας των πολιτών.

Έχουμε μπει για καλά, συνεπώς, στην εποχή της μεταδημοσιογραφίας, στην διάρκεια της οποίας το εδώ τοπίο θα αλλάξει ριζικά. Επ’ αυτού, όμως, θα επανέλθουμε.

*Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου

ΑΡΘΡΟΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣΜΕΤΑΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΕΠΟΧΗ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗ

Η Κρήτη αποχαιρετά σήμερα τον θρυλικό Χαράλαμπο Γιανναδάκη, τον τελευταίο των καπεταναίων της Εθνικής Αντίστασης. Εκείνων που μέσα στην αντάρα του πολέμου και της κατοχής, όρθωσαν την ψυχή και το ανάστημά τους, και σήκωσαν στους ώμους των, όλο το βάρος του αγώνα, της τιμής, και της περηφάνειας ενός λαού σκλαβωμένου και καταπιεζόμενου. 

Ο καπετάν Χαράλαμπος Γιανναδάκης, ο σταυραετός των Κρουσανιώτικων βουνών, ολοκληρώνει σήμερα την επίγεια πορεία του και ανηφορίζει σε άλλες, μακρινές στράτες, που τον οδηγούν στην αθανασία. Εκεί όπου τον αναμένουν οι συναγωνιστές του, οι ηρωικοί αντάρτες της κατοχής, όσοι με πίστη και αυταπάρνηση έδωσαν μαζί του τους αγώνες που δόξασαν την Κρήτη και την ελληνική Εθνική Αντίσταση.

Το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο, δεν ήταν ανεπαίσθητο. Αντίθετα, άφησε έντονα και ανεξίτηλα σημάδια. Όχι γιατί το επιδίωξε ο ίδιος, που ανέκαθεν ξεχώριζε για τη σεμνότητα και το ήθος του. Αλλά επειδή πάντα, σαν επρόκειτο να διαλέξει το δρομολόγιο που θα ακολουθούσε, απέφευγε το δρόμο τον ήσυχο, τον εύκολο, τον πιο σύντομο και ανώδυνο. Ο καπετάν Χαραλάμπης προτιμούσε πάντα τον πιο δύσκολο, τον πιο ανηφορικό, τον πιο κακοτράχαλο. Το δρόμο του καθήκοντος, του αγώνα και της θυσίας.

  Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς της επτάχρονης χούντας, όταν οι καλοθελητές του τυραννικού καθεστώτος είχαν φυλακίσει το γιό του το Νίκο και καταδίωκαν τον ίδιο, η τότε Νομαρχία είχε εκδώσει ειδική διαταγή που τον κατακεραύνωνε επειδή «δεν διήγε ησύχως και νομιμοφρόνως»…

Ευτυχώς για όλους εμάς, ευτυχώς για τον τόπο, ευτυχώς για την πατρίδα μας, ο καπετάν Χαραλάμπης, σ΄ όλη του τη ζωή, επέλεξε «να μην διάγει ησύχως». Σ΄ αυτή του την επιλογή, οφείλουμε πολλά. Την εθνική του δράση επί κατοχής, στο πλευρό του Αντώνη Γρηγοράκη, του θρυλικού Σατανά. Αλλά και τη συνολική, υποδειγματική διαδρομή του, που φρόντιζε πάντα να χαράσσει με βάση το χρέος. Το χρέος, που είχε πάντα ως μοναδικό και καθοριστικό οδηγό. Έτσι, κατόρθωσε και πορεύθηκε πάντα και παντού με θάρρος, με γενναιότητα και αυτοθυσία. 

Τις σταθερές ηθικές αρχές και αξίες που τον διέκριναν, μεταλαμπάδευσε και στην αξιοζήλευτη οικογένεια που δημιούργησε. Ευτύχησε να έχει στο πλάι του μια υποδειγματική σύζυγο και μητέρα, την αξιοσέβαστη και αείμνηστη Σοφία, το γένος Ιερωνυμίδη. Τα τρία παιδιά τους, ο Νίκος, ο Κώστας και ο Φίλιππος, ακολούθησαν πιστά τις διδαχές των γονέων τους, συνδυάζοντας και αναδεικνύοντας τις αρετές τους.

Σήμερα, η οικογένεια Γιανναδάκη ζεί την οδύνη ενός ακόμη αποχαιρετισμού. Όλη η κοινωνία της Κρήτης συμμετέχει στο βαρύ πένθος της. Ιδιαίτερα πενθεί σήμερα ο Δήμος Μαλεβιζίου, ολόκληρο το Μαλεβίζι, με επίκεντρο τον Κρουσώνα. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε λίγο θα σε δεχθεί, καπετάν Χαραλάμπη, άξιε και τιμημένε Αγωνιστή!

                                                                                          ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ

(Ο επικήδειος αυτός εκφωνήθηκε σήμερα 6.3.2016, κατά την κηδεία του καπετ´αν Χαράλαμπου Γιανναδάκη, στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά)

ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Κώστα Τριγώνη

Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, ο ελληνικός λαός βλέπει πως αλλάζουν δραματικά όλα τα δεδομένα που έχουν σχέση με το παρόν αλλά και το μέλλον της χώρας. Μιας χώρας ταλαιπωρημένης, που την τελευταία δεκαετία ακολουθεί πορεία καθοδική και ακροβατεί στην άκρη της αβύσσου.
    Τους τελευταίους μήνες, έφθαναν ως εμάς διάφορες πληροφορίες, σαν προπομπός των όσων θα ακολουθούσαν. Μαθαίναμε δηλαδή, πως η Συρία διαλύεται και πως εκατομμύρια κόσμου έπαιρναν το δρόμο της προσφυγιάς. Σ´ αυτούς μάλιστα προστέθηκαν κι άλλα εκατομμύρια, από άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής (Αφγανοί, Κούρδοι, Ιρακινοί, αλλά και Λίβυοι, Μαροκινοί, κ.ά.), που επίσης άρχισαν μαζικά να μετακινούνται.
    Μαθαίναμε επίσης, πως κάποια από τα εκατομμύρια αυτά, είχαν χαράξει πορεία προς την Ευρώπη. Στόχος των μετακινουμένων ήταν και είναι οι χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Αλλά δεν είναι εύκολο να φθάσουν ως εκεί. Κι αφού στις μετακινήσεις τους δεν χρησιμοποιούν αεροπλάνα, υποχρεωτικώς θα ακολουθούσαν δρομολόγιο που θα περνούσε από την Τουρκία και θα συνέχιζε στην Ελλάδα.  
    Η Τουρκία κατακλύσθηκε από πρόσφυγες. Κι άρχισε, με την έμφυτη πονηρία της, να στρέφει τα προσφυγικά καραβάνια προς δυσμάς, δηλαδή προς τα αφύλακτα ελληνικά νησιά. Παράλληλα, χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, προσδοκώντας και επιτυγχάνοντας προσώρας, οικονομικά, αλλά προπαντός διπλωματικά κέρδη, στην αγωνιώδη προσπάθειά της να αποφύγει ένα επερχόμενο ντόμινο διαλυτικών, αποσχιστικών τάσεων στις ανατολικές περιοχές της όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι κουρδικοί πληθυσμοί.
   Έτσι, άρχισαν, τώρα κι ένα χρόνο περίπου, οι "αποβάσεις" των πρώτων χιλιάδων προσφύγων, που με πλαστικές βάρκες κι άλλα καρυδότσουφλα, έφθαναν αρχικά στις παραλίες των ελληνικών νησιών, κι από εκεί συνέχιζαν την οδύσσειά τους προς την Αθήνα, προς την περίφημη πλέον Ειδομένη και μέσω Σκοπίων διέσχιζαν τον "ευρωπαϊκό δρόμο" τους.
   Μέσα σ´ αυτό το δραματικό σκηνικό, άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση, αλλά αυτό ήταν μοιραίο να μη διαρκέσει πολύ, γιατί στο μεταξύ άρχισαν να ξυπνούν τα αντιμεταναστευτικά και αντιπροσφυγικά σύνδρομα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Και δεν είναι βέβαια μόνον η Αυστρία που φοβάται σήμερα τους πρόσφυγες. Ανάλογο, ίσως και χειρότερο, είναι το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στη Γερμανία, στη Δανία, στη Σκανδιναβία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία και, φυσικά στο Βέλγιο, την "πρωτεύουσα" χώρα της Ε.Ε. Κακά τα ψέματα, λοιπόν. Τους φράκτες και τα συρματοπλέγματα δεν έστησαν πέριξ των ελληνικών συνόρων οι Σκοπιανοί. Στους Ευρωπαίους οφείλονται. Κι αυτοί τα στηρίζουν!
    Δεν θέλω να πιστέψω, πως υπάρχουν σήμερα Έλληνες πολίτες που πιστεύουν κάποια ανόητα ψέματα που πάνε κάποιοι να μας πασάρουν, όπως λ.χ. ότι "οι κακοί Αυστριακοί μας κάνουν καψόνια", αλλά πως "ο καλός Γιούγκερ και η καλή Μέρκελ(!) είναι μαζί μας(sic), και μας υποστηρίζουν"... Δυστυχώς, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει από καιρό προγραμματίσει και αποφασίσει, να θυσιάσει την Ελλάδα! Νομίζουν δηλαδή οι Ευρωπαίοι πως θα διατηρήσουν την (υποτιθέμενη) εθνική καθαρότητά τους, αν σταματήσουν στην Ελλάδα τα προσφυγικά καραβάνια, ακόμα και με ενδεχόμενο με τίμημα την πλήρη διάλυση της δικής μας χώρας, που ούτως ή άλλως είναι ετοιμόρροπη λόγω της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που την κατατρώει.
    Εννοείται πως, αυτά τα απάνθρωπα σχέδια δεν τα φανερώνουν. Αντίθετα, προσπαθούν οι Ευρωπαίοι με κάθε τρόπο να μετριάσουν τις όποιες, περιορισμένες άλλωστε, δικές μας αντιδράσεις. Πού και πού ακούμε κάποιον Ευρωπαίο αξιωματούχο να κάνει λόγο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Ελλάδα, ενώ δεν έλειψαν και κάποια μισόλογα περί "αποζημίωσής" μας για όσα θα υποστούμε, με τη μορφή... διαγραφής χρέους (και μάλιστα, ενός μέρους από τα χρέη μας).
    Έχουμε λοιπόν, νέα δεδομένα στην Ελλάδα. Το "γωνιακό οικόπεδό" μας, άρχισε να υποδέχεται μαζικά και ανεξέλεγκτα, δεκάδες χιλιάδες αρχικά, εκατοντάδες στη συνέχεια, ξένους πρόσφυγες. Που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, ούτε πόσοι θα μας έρθουν τελικά, ούτε πού θα μείνουν, ούτε πότε θα φύγουν (αν φύγουν!), ούτε πώς θα ζουν εδώ, ούτε τί θα τρώνε, ούτε τι θεούς θα λατρεύουν, ούτε τι γλώσσες θα μιλούν.
    Δεν είναι αυτή την κρισιμη ώρα, καιρός για ελέγχους και απόδοση ευθυνών. Γιατί υπάρχουν και ευθύνες, κυρίως προς τη μεριά της κυβέρνησης, που κυριολεκτικά έχει χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Θάρθει κι αυτή η ώρα, αλλά τώρα προέχει η διατήρηση της ψυχραιμίας μας και η κατάρτιση, έστω και ετεροχρονισμένα, ενός εθνικού σχεδίου αντιμετώπισης της έκρυθμης κατάστασης που μας έχει προκύψει.
Τα πράγματα για την Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολα, και πολύ σύντομα θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα. Η πολιτική ηγεσία πρέπει, όπως θα λέμε σε παρόμοιες περιστάσεις,  να αρθεί στο πραγματικό ύψος των περιστάσεων. Μπορεί όμως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, να πετύχει κάτι τέτοιο; Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω. Αλλά, αν οι πολιτικές δυνάμεις αυτή τη δύσκολη στιγμή σηκώσουν ψηλά τα χέρια, το καράβι θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας.

(Δημοσιεύθηκε σήμερα 29.2.2016 στην ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ)

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

Η πολυδιάσπαση και κατά συνέπεια η αδυναμία ουσιαστικής εκπροσώπησης του αγροτικού τομέα, αποδεικνύει και αναδεικνύει τη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο χώρο.
    Όπως είδαμε, ακόμη και σήμερα που υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του προσκάλεσαν στο μέγαρο Μαξίμου αντιπροσωπείες των "μπλόκων", άλλοι απαξίωσαν το γεγονός και δεν προσήλθαν καθόλου, άλλοι πήγαν και δεν έγιναν δεκτοί, κι όσοι παρέστησαν στη συνάντηση απλώς μετέφεραν στον κ. Τσίπρα μια πανσπερμία θέσεων και απόψεων, που δεν μπορούσαν να θεωρηθούν αξιόπιστες.
     Από πλευράς κυβέρνησης, καμιά ουσιαστική υποχώρηση δεν καταγράφηκε, αφού κυβερνητική πολιτική δεν υπάρχει, αλλά κάθε απόφαση και κάθε μέτρο υπαγορεύεται έξωθεν και άνωθεν...
    Έτσι, απλώς επιβεβαιώθηκε το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει τόσο ο "πρωτογενής τομέας", όσο και η ανυπόληπτη κυβέρνηση, αλλά και η παράλυτη χώρα μας.
     Επαναλαμβάνω αυτό που από καιρό υποστηρίζω, ότι δηλαδή το πρόβλημα του αγροτικού κόσμου δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό, ούτε μόνο το φορολογικό. Οι Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφοι πρέπει επιτέλους να κινηθούν σε νέα τροχιά, πάνω σε νέες βάσεις, να θέσουν συγκεκριμένους νέους στόχους, να εργαστούν συγχρονισμένα και παραγωγικά, και να μην υπολογίζουν μόνο στις διάφορες επιδοτήσεις.
     Θα μπορούσα επίσης να πω ότι η κυβέρνηση οφείλει επιτέλους να χαράξει μια σωστή και σύγχρονη αγροτική πολιτική, αλλά αυτό προϋποθέτει σοβαρότητα και υπευθυνότητα που ούτε σήμερα υπάρχει...
     Ό,τι πάντως κάνουν οι αγρότες, πρέπει να το κάνουν χωρίς άλλη χρονοτριβή. Τα μπλόκα και τα συλλαλητήρια, δεν εξασφαλίζουν τίποτε, δεν φέρνουν προκοπή. Ας στρέψουν τα μάτια τους σε χώρες με σύγχρονη αγροτική παραγωγή, κι ας προσπαθήσουν να μιμηθούν τις κινήσεις τους, έχοντας ως σύμμαχο την ελληνική φύση που ευνοεί κάθε παραγωγική προσπάθεια στο χώρο της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Ένα πλέον πρέπει νάναι γι ´ αυτούς το ζητούμενο: μια δυνατή επανεκκίνηση, που θα τους ξαναφέρει στο δρόμο της πραγματικής παραγωγής και προόδου.