ΑΡΘΡΟ
Κατεπειγόντως
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!
Του Κώστα Τριγώνη
«Δεν πάμε καθόλου καλά ως χώρα, σε καμία περίπτωση και σε κανένα τομέα». Αυτή είναι πλέον η κοινή διαπίστωση των Ελλήνων πολιτών, που διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, από τους πιο «επίσημες» συναντήσεις, μέχρι τις πιο καθημερινές, ακόμη και στο πιο περιφερειακό καφενείο.
Αυτά που προβληματίζουν τον κόσμο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που έχει καταντήσει να μας έχει γίνει συνήθεια, είναι, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο το «ορατό», όσο και το απώτερο. Κανείς δε μπορεί να κάνει την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη. Ούτε για τα πολιτικά πράγματα, ούτε για τα κοινωνικά προβλήματα. Τώρα που στην ατζέντα προστέθηκε και το «προσφυγικό», όλα γίνονται δυσκολότερα. Τόσο, ώστε να προσφεύγουν ορισμένοι σε ακραία, απίστευτα «συμπεράσματα». Να μιλούν για «μακρόχρονους σχεδιασμούς των ξένων εναντίον της πατρίδας μας», ακόμη και για αποφάσεις που υποτίθεται πως έχουν παρθεί από τους «μεγάλους» για «να σβηστεί από το χάρτη η Ελλάδα»… Σ’ αυτό βέβαια συνηγορούν και κάποιοι ακραίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν για «θυσία της Ελλάδας προκειμένου να… σωθεί η Ευρώπη», εννοείται από τα προσφυγικά κύματα.
Άλλη, επίμονη αφορμή γενικότερου προβληματισμού, είναι η πολύπλευρη αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Αδυναμία που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στα οικονομικά ζητήματα, στους θεσμούς, στην κοινωνική προστασία, ακόμα και στην άμυνα της χώρας. Δυστυχώς, όποιος αισθάνεται αδύναμος, δεν έχει πολλές δυνατότητες αντιδράσεων, ούτε καν βασικών αποτρεπτικών ή διορθωτικών κινήσεων.
Δεν είναι, τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα, οι μοναδικές αιτίες και πηγές προβληματισμού. Έχει κι άλλα πολλά να σκεφτεί και να αντιμετωπίσει ο παραζαλισμένος Ελληνικός λαός.
Και, καλά να μπορεί να βρεί ο καθένας μας το κουράγιο που απαιτούν αυτές οι δύσκολες περιστάσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους, ζουν σήμερα μέσα σε μια κατάθλιψη που τους κατακαίει. Ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που, στην απόγνωσή τους, προχώρησαν σε απονενοημένα διαβήματα!..
***
Σ´ αυτή την απερίγραπτη κατάσταση βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Τα αδιέξοδα μας περικυκλώνουν, οι αντοχές μας ξεπέρασαν κάθε όριο. Είμαστε έτοιμοι, μ´ άλλα λόγια, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
Και τότε; Θα πετύχουμε άραγε κάτι, άν πετάξουμε λευκή πετσέτα; Άν σηκώσουμε λευκή σημαία; Αν συνθηκολογήσουμε, και μάλιστα άνευ όρων;
Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια "λογική" που θα μας συνιστούσε το τελευταίο. Ακόμα
και οι πιο ακραίοι πεσιμιστές, από ένα σημείο κι ύστερα, βάζουν νερό στο κρασί τους. Σηκώνουν πάνω το κεφάλι τους, γιατί αλλιώς, αν συνεχίσουν να βαδίζουν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, ή σε τοίχο θα προσκρούσουν, ή σε γκρεμό θα καταβαραθρωθούν.
Υπήρχε, βλέπετε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, σε όλους, ευτυχώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτό το σωτήριο αίσθημα θα καθοδηγήσει πλέον και μας. Εμάς, που όπως τουλάχιστο δείχνουν τα πράγματα, έχουμε φθάσει σήμερα, ως λαός και ως χώρα, στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα μας απομένουν, για να πέσουμε στο βάραθρο που ανοίγεται μπροστά μας.
Έ, λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Δεν πρέπει να διανύσουμε ούτε πόντο πλέον προς την πλευρά του γκρεμού. Από το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί (ή μας έχουν άλλοι οδηγήσει, ή και τα δυο μαζί), το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε μεταβολή. Μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι... 360, που είπε κάποτε, μάλλον αφηρημένος, ο κ. Τσίπρας), αρκεί "για να γυρίσει ο ήλιος", όπως λέει κι ο ποιητής.
Μόνη σωτηρία, αδέλφια, μας απομένει αυτή η στροφή των 180 μοιρών. Έτσι θα ανακόψουμε την τωρινή πορεία μας προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή. Και, στη συνέχεια, βέβαια, αφού ανακόψουμε την ξέφρενη πορεία μας προς την άβυσσο, αφού μπορέσουμε και σταματήσουμε λίγο πριν το χείλος της αβύσσου, θα γυρίσουμε την πλάτη στο γκρεμό. Και θα αρχίσουμε, με βήματα αργά αλλά σταθερά, να απομακρυνόμαστε απ´ αυτόν, μέχρι να επανέλθουμε σε ομαλά και γόνιμα εδάφη.
Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος πως αυτό ακριβώς θα συμβεί τελικά. Οι Έλληνες, που σήμερα έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά σε μια βαθιά χαράδρα, θα αποφύγουμε την πτώση. Όχι κατ´ ανάγκη, επειδή ξαφνικά βάλαμε μυαλό. Αλλά επειδή, σ´ αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μας σώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Που είναι ίσως το μόνο που δεν μας έχει σήμερα εγκαταλείψει...
(Δημοσιεύθηκε σήμερα 21.3.2016
στην "Εθνική Φωνή")
Κατεπειγόντως
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!
Του Κώστα Τριγώνη
«Δεν πάμε καθόλου καλά ως χώρα, σε καμία περίπτωση και σε κανένα τομέα». Αυτή είναι πλέον η κοινή διαπίστωση των Ελλήνων πολιτών, που διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, από τους πιο «επίσημες» συναντήσεις, μέχρι τις πιο καθημερινές, ακόμη και στο πιο περιφερειακό καφενείο.
Αυτά που προβληματίζουν τον κόσμο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που έχει καταντήσει να μας έχει γίνει συνήθεια, είναι, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο το «ορατό», όσο και το απώτερο. Κανείς δε μπορεί να κάνει την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη. Ούτε για τα πολιτικά πράγματα, ούτε για τα κοινωνικά προβλήματα. Τώρα που στην ατζέντα προστέθηκε και το «προσφυγικό», όλα γίνονται δυσκολότερα. Τόσο, ώστε να προσφεύγουν ορισμένοι σε ακραία, απίστευτα «συμπεράσματα». Να μιλούν για «μακρόχρονους σχεδιασμούς των ξένων εναντίον της πατρίδας μας», ακόμη και για αποφάσεις που υποτίθεται πως έχουν παρθεί από τους «μεγάλους» για «να σβηστεί από το χάρτη η Ελλάδα»… Σ’ αυτό βέβαια συνηγορούν και κάποιοι ακραίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν για «θυσία της Ελλάδας προκειμένου να… σωθεί η Ευρώπη», εννοείται από τα προσφυγικά κύματα.
Άλλη, επίμονη αφορμή γενικότερου προβληματισμού, είναι η πολύπλευρη αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Αδυναμία που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στα οικονομικά ζητήματα, στους θεσμούς, στην κοινωνική προστασία, ακόμα και στην άμυνα της χώρας. Δυστυχώς, όποιος αισθάνεται αδύναμος, δεν έχει πολλές δυνατότητες αντιδράσεων, ούτε καν βασικών αποτρεπτικών ή διορθωτικών κινήσεων.
Δεν είναι, τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα, οι μοναδικές αιτίες και πηγές προβληματισμού. Έχει κι άλλα πολλά να σκεφτεί και να αντιμετωπίσει ο παραζαλισμένος Ελληνικός λαός.
Και, καλά να μπορεί να βρεί ο καθένας μας το κουράγιο που απαιτούν αυτές οι δύσκολες περιστάσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους, ζουν σήμερα μέσα σε μια κατάθλιψη που τους κατακαίει. Ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που, στην απόγνωσή τους, προχώρησαν σε απονενοημένα διαβήματα!..
***
Σ´ αυτή την απερίγραπτη κατάσταση βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Τα αδιέξοδα μας περικυκλώνουν, οι αντοχές μας ξεπέρασαν κάθε όριο. Είμαστε έτοιμοι, μ´ άλλα λόγια, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
Και τότε; Θα πετύχουμε άραγε κάτι, άν πετάξουμε λευκή πετσέτα; Άν σηκώσουμε λευκή σημαία; Αν συνθηκολογήσουμε, και μάλιστα άνευ όρων;
Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια "λογική" που θα μας συνιστούσε το τελευταίο. Ακόμα
και οι πιο ακραίοι πεσιμιστές, από ένα σημείο κι ύστερα, βάζουν νερό στο κρασί τους. Σηκώνουν πάνω το κεφάλι τους, γιατί αλλιώς, αν συνεχίσουν να βαδίζουν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, ή σε τοίχο θα προσκρούσουν, ή σε γκρεμό θα καταβαραθρωθούν.
Υπήρχε, βλέπετε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, σε όλους, ευτυχώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτό το σωτήριο αίσθημα θα καθοδηγήσει πλέον και μας. Εμάς, που όπως τουλάχιστο δείχνουν τα πράγματα, έχουμε φθάσει σήμερα, ως λαός και ως χώρα, στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα μας απομένουν, για να πέσουμε στο βάραθρο που ανοίγεται μπροστά μας.
Έ, λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Δεν πρέπει να διανύσουμε ούτε πόντο πλέον προς την πλευρά του γκρεμού. Από το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί (ή μας έχουν άλλοι οδηγήσει, ή και τα δυο μαζί), το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε μεταβολή. Μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι... 360, που είπε κάποτε, μάλλον αφηρημένος, ο κ. Τσίπρας), αρκεί "για να γυρίσει ο ήλιος", όπως λέει κι ο ποιητής.
Μόνη σωτηρία, αδέλφια, μας απομένει αυτή η στροφή των 180 μοιρών. Έτσι θα ανακόψουμε την τωρινή πορεία μας προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή. Και, στη συνέχεια, βέβαια, αφού ανακόψουμε την ξέφρενη πορεία μας προς την άβυσσο, αφού μπορέσουμε και σταματήσουμε λίγο πριν το χείλος της αβύσσου, θα γυρίσουμε την πλάτη στο γκρεμό. Και θα αρχίσουμε, με βήματα αργά αλλά σταθερά, να απομακρυνόμαστε απ´ αυτόν, μέχρι να επανέλθουμε σε ομαλά και γόνιμα εδάφη.
Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος πως αυτό ακριβώς θα συμβεί τελικά. Οι Έλληνες, που σήμερα έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά σε μια βαθιά χαράδρα, θα αποφύγουμε την πτώση. Όχι κατ´ ανάγκη, επειδή ξαφνικά βάλαμε μυαλό. Αλλά επειδή, σ´ αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μας σώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Που είναι ίσως το μόνο που δεν μας έχει σήμερα εγκαταλείψει...
(Δημοσιεύθηκε σήμερα 21.3.2016
στην "Εθνική Φωνή")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου