Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΘΑΝΑΣΙΜΟ ΚΙΝΔΥΝΟ

Άρθρο του Κώστα Τριγώνη

    Όπως αντιλαμβάνονται πλέον οι πάντες, η Ευρώπη και οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν εισέλθει σε μια πολύ δύσκολη περίοδο αβεβαιότητας και κινδύνων. Κάποιες ευρωπαϊκές χώρες μάλιστα, βρίσκονται ήδη, όπως οι ίδιες ομολογούν, σε πόλεμο. Το τραγικό είναι πως ο πόλεμος δεν είναι απλώς ακήρυκτος. Είναι ένας πόλεμος ύπουλος. Και "ανορθόδοξος". Οι εχθροί είναι άγνωστοι, αόρατοι και ανελέητοι. Εμφανίζονται ξαφνικά, από το πουθενά, μοιράζοντας τρόμο και θάνατο.
     Χθές ήταν η Γαλλία που γνώρισε την οδύνη του Μπατακλάν. Προχθές ήταν η Βρετανία. Σήμερα ήρθε η σειρά του Βελγίου να θρηνήσει. Αύριο κανείς δεν ξέρει ποιός θα έχει σειρά. Τό μόνο βέβαιο είναι πως ο όλεθρος παραμονεύει. Και πως ο τρόμος και η αγωνία θα συντροφεύουν πλέον μονίμως τους Ευρωπαίους, όπως συντροφεύουν εδώ και κάποια χρόνια τους Αμερικάνους, αλλά και άλλους λαούς του δυτικού κόσμου.
     Παλιότερα, τα γεγονότα ήταν προβλεπτά. Και εν πολλοίς αναμενόμενα. Τώρα, είναι μεν αναμενόμενα, όπως ευθέως παραδέχθηκε σήμερα η πολιτική ηγεσία του Βελγίου, είναι όμως απρόβλεπτα. Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει, ούτε να σχηματοποιήσει, ούτε να αποτυπώσει, τα άγνωστα και καλά κρυμμένα πρόσωπα των αδίστακτων τρομοκρατών, φανατισμένων και πανέτοιμων να θυσιάσουν τη ζωή τους για τους σκοπούς που υπηρετούν.  Κι όταν δε μπορείς να προβλέψεις την τακτική και τους αμέσως επόμενους στόχους του εχθρού σου, είσαι αναγκασμένος να ζεις μέσα στην αγωνία και την αβεβαιότητα. Οι άμυνές σου είναι περιορισμένες. Το ίδιο και οι αντιδράσεις σου.
     Έχουν βέβαια πολλά σύγχρονα μέσα στη διάθεσή τους σήμερα οι δυτικές χώρες, κατά συνέπεια και οι ευρωπαϊκές. Μέσα κυρίως τεχνολογικά. Έχουν καλά οργανωμένες αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες, έχουν εκτεταμμένα και λεπτεπίλεπτα δίκτυα παρακολούθησης, έχουν άριστα εκπαιδευμένες "ειδικές δυνάμεις". Που, όσο νάναι, δυσκολεύουν τις επιλογές και τη δράση των τρομοκρατών.
     Όμως, οι τελευταίοι έχουν προς το παρόν, το "πάνω χέρι". Μπορούν να κρύβονται με σχετική άνεση, περίπου όπως οι ψύλλοι στα άχυρα, μπορούν να επεξεργάζονται τα δολοφονικά σχέδιά τους, και έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν το χρόνο, τον τόπο και την έκταση των αιφνιδιαστικών επιθέσεών τους. Ας ελπίσουμε πως δεν θα τους επιτραπεί να αντικαταστήσουν τα σημερινά "συμβατικά" όπλα τους, με άλλα όπλα, μαζικότερης καταστροφής! Και ο νοών, νοείτο...
     Δύσκολες μέρες ξημέρωσαν για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Οι Ευρωπαίοι απειλούνται. Αισθάνονται πλέον μονίμως ένα πιστόλι στον κρόταφο. Φοβούνται και κοιτάζουν με μισό μάτι τον κάθε άγνωστο που βαδίζει δίπλα τους. Έχουν αποχαιρετήσει την περίοδο της ησυχίας, της ξεγνοιασιάς, της ευδαιμονίας. Για πόσο, κανείς δεν ξέρει.
     Η ανώμαλη αυτή κατάσταση, βρίσκει τις ευρωπαϊκές ηγεσίες αδύναμες, ανέτοιμες και ανίκανες να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες περιστάσεις που έχουν δημιουργηθεί. Βρίσκει επίσης αδυνατισμένους, ασυντόνιστους και ασυνεννόητους τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καλά το λένε πολλοί, πως σήμερα η Ευρώπη δεν διαθέτει ικανούς ηγέτες, αλλά μόνο διαχειριστές και μετά Χριστόν ψευδοπροφήτες. Το χειρότερο είναι πως αυτό το ξέρουν και οι εχθροί της δύσης...
      Τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Βέλγιο, στη Γαλλία και αλλού, έχουν πονέσει πολύ την "γηραιά ήπειρο". Κι όταν πονάς πολύ, εξεγείρεσαι. Ξυπνάς από το λήθαργο, πετιέσαι πάνω σαν ελατήριο και πιάνεις θέση στα χαρακώματα. Ας ελπίσουμε πως αυτό θα ισχύσει κι αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη. Ο πανευρωπαϊκός συναγερμός, είναι η μόνη λύση, μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τους ευρωπαϊκούς λαούς.
      

ΑΡΘΡΟ

Κατεπειγόντως
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!

Του Κώστα Τριγώνη

  «Δεν πάμε καθόλου καλά ως χώρα, σε καμία περίπτωση και σε κανένα τομέα». Αυτή είναι πλέον η κοινή διαπίστωση των Ελλήνων πολιτών, που διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, από τους πιο «επίσημες» συναντήσεις, μέχρι τις πιο καθημερινές, ακόμη και στο πιο περιφερειακό καφενείο.
   Αυτά που προβληματίζουν τον κόσμο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που έχει καταντήσει να μας έχει γίνει συνήθεια, είναι, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο το «ορατό», όσο και το απώτερο. Κανείς δε μπορεί να κάνει την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη. Ούτε για τα πολιτικά πράγματα, ούτε για τα κοινωνικά προβλήματα. Τώρα που στην ατζέντα προστέθηκε και το «προσφυγικό», όλα γίνονται δυσκολότερα. Τόσο, ώστε να προσφεύγουν ορισμένοι σε ακραία, απίστευτα «συμπεράσματα». Να μιλούν για «μακρόχρονους σχεδιασμούς των ξένων εναντίον της πατρίδας μας», ακόμη και για αποφάσεις που υποτίθεται πως έχουν παρθεί από τους «μεγάλους» για «να σβηστεί από το χάρτη η Ελλάδα»… Σ’ αυτό βέβαια συνηγορούν και κάποιοι ακραίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που έφτασαν  στο σημείο να μιλήσουν για «θυσία της Ελλάδας προκειμένου να… σωθεί η Ευρώπη», εννοείται από τα προσφυγικά κύματα.
  Άλλη, επίμονη αφορμή γενικότερου προβληματισμού, είναι η πολύπλευρη αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Αδυναμία που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στα οικονομικά ζητήματα, στους θεσμούς, στην κοινωνική προστασία, ακόμα και στην άμυνα της χώρας. Δυστυχώς, όποιος αισθάνεται αδύναμος, δεν έχει πολλές δυνατότητες αντιδράσεων, ούτε καν βασικών αποτρεπτικών ή διορθωτικών κινήσεων.
   Δεν είναι, τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα, οι μοναδικές αιτίες και πηγές προβληματισμού. Έχει κι άλλα πολλά να σκεφτεί και να αντιμετωπίσει ο παραζαλισμένος Ελληνικός λαός.
   Και, καλά να μπορεί να βρεί ο καθένας μας το κουράγιο που απαιτούν αυτές οι δύσκολες περιστάσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους, ζουν σήμερα μέσα σε μια κατάθλιψη που τους κατακαίει. Ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που, στην απόγνωσή τους, προχώρησαν σε απονενοημένα διαβήματα!..
                                                     ***
   Σ´ αυτή την απερίγραπτη κατάσταση βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Τα αδιέξοδα μας περικυκλώνουν, οι αντοχές μας ξεπέρασαν κάθε όριο. Είμαστε έτοιμοι, μ´ άλλα λόγια, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
    Και τότε; Θα πετύχουμε άραγε κάτι, άν πετάξουμε λευκή πετσέτα; Άν σηκώσουμε λευκή σημαία; Αν συνθηκολογήσουμε, και μάλιστα άνευ όρων;
    Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια "λογική" που θα μας συνιστούσε το τελευταίο. Ακόμα
και οι πιο ακραίοι πεσιμιστές, από ένα σημείο κι ύστερα, βάζουν νερό στο κρασί τους. Σηκώνουν πάνω το κεφάλι τους, γιατί αλλιώς, αν συνεχίσουν να βαδίζουν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, ή σε τοίχο θα προσκρούσουν, ή σε γκρεμό θα καταβαραθρωθούν.
   Υπήρχε, βλέπετε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, σε όλους, ευτυχώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτό το σωτήριο αίσθημα θα καθοδηγήσει πλέον και μας. Εμάς, που όπως τουλάχιστο δείχνουν τα πράγματα, έχουμε φθάσει σήμερα, ως λαός και ως χώρα, στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα μας απομένουν, για να πέσουμε στο βάραθρο που ανοίγεται μπροστά μας.
   Έ, λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Δεν πρέπει να διανύσουμε ούτε πόντο πλέον προς την πλευρά του γκρεμού. Από το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί (ή μας έχουν άλλοι οδηγήσει, ή και τα δυο μαζί), το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε μεταβολή. Μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι... 360, που είπε κάποτε, μάλλον αφηρημένος, ο κ. Τσίπρας), αρκεί "για να γυρίσει ο ήλιος", όπως λέει κι ο ποιητής.
    Μόνη σωτηρία, αδέλφια, μας απομένει αυτή η στροφή των 180 μοιρών. Έτσι θα ανακόψουμε την τωρινή πορεία μας προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή. Και, στη συνέχεια, βέβαια, αφού ανακόψουμε την ξέφρενη πορεία μας προς την άβυσσο, αφού μπορέσουμε και σταματήσουμε λίγο πριν το χείλος της αβύσσου, θα γυρίσουμε την πλάτη στο γκρεμό. Και θα αρχίσουμε, με βήματα αργά αλλά σταθερά, να απομακρυνόμαστε απ´ αυτόν, μέχρι να επανέλθουμε σε ομαλά και γόνιμα εδάφη.
   Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος πως αυτό ακριβώς θα συμβεί τελικά. Οι Έλληνες, που σήμερα έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά σε μια βαθιά χαράδρα, θα αποφύγουμε την πτώση. Όχι κατ´ ανάγκη, επειδή ξαφνικά βάλαμε μυαλό. Αλλά επειδή, σ´ αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μας σώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Που είναι ίσως το μόνο που δεν μας έχει σήμερα εγκαταλείψει...

(Δημοσιεύθηκε σήμερα 21.3.2016
στην "Εθνική Φωνή")

Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης
ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Κώστα Τριγώνη

Με τον Δημήτριο Μαλλιαράκη πρωτογνωρίστηκα το 1974. Νεαρός δημοσιογράφος τότε εγώ, νέος δικηγόρος εκείνος, ανταποκρίθηκε σε σχετική πρόσκληση του "πρύτανη" της συντηρητικής παράταξης στην Κρήτη Εμμανουήλ Β. Κεφαλογιάννη και έθεσε υποψηφιότητα βουλευτή στο ανανεωμένο ψηφοδέλτιο Ηρακλείου της ΝΔ. Δυστυχώς δεν εξελέγη, επειδή τη δεύτερη εκλόγιμη θέση κατέλαβε ο επίσης νεότατος τότε, αείμνηστος Μιχάλης Γαλενιανός.
    Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, εκτός από το ήθος και τις ικανότητές του, είχε όραμα για τον τόπο, αλλά και την πολιτική. Θεωρώ μεγάλη ατυχία το γεγονός ότι ο ηρακλειώτικος λαός δεν του έδωσε την ευκαιρία, ως βουλευτής, να αναδείξει και να αξιοποιήσει για το κοινό καλό τις πολύπλευρες αρετές του, σαφή δείγματα των οποίων έδωσε από όλες τις θέσεις ευθύνης που κατά καιρούς ανέλαβε.
     Όλοι όσοι μελλοντικά αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική, καλό θα είναι αν μελετήσουν τις υποθήκες που μας αφήνει ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, ο ευπατρίδης της πολιτικής ζωής της Κρήτης.
    Όσοι τον γνωρίσαμε, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ!

Απο το Tempo.gr

Η εποχή της μεταδημοσιογραφίας 

ΤΟΥ ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ*

09|03|2016 | 17:12

Γνώμες

Η δημοσιογραφία, έτσι όπως την γνωρίσαμε στα θρανία και στην πράξη, αλλάζει βαθειά και έχει ήδη απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές μορφές της. Παρατηρούνται έτσι νέα φαινόμενα, που είναι τα ακόλουθα:

*Οι πηγές πληροφόρησης για το ίδιο θέμα είναι ποικίλες και σπάνια πλέον μία είδηση πηγάζει από μία μοναδική πηγή.

*Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και το Ίντερνετ επιτρέπουν ταχύτατες προσβάσεις σε αρχεία και τράπεζες δεδομένων, πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν.

*Ο δημοσιογράφος, στο μέτρο που δεν γνωρίζει καλά ένα θέμα, γελοιοποιείται και τελικά εγκαταλείπεται από το κοινό.

*Η εγκυρότητα της σύγχρονης δημοσιογραφίας έγκειται στο κατά πόσον έχει ενσωματωθεί στις κοινωνίες της γνώσης και σε ποιον βαθμό γνωρίζει τα αντικείμενα και τα θέματα που επεξεργάζεται. Οι καιροί είναι συνεπώς κακοί για τους ερασιτέχνες, τους αμαθείς ή τους ημιμαθείς και τους «αρπακολατζήδες».

*Το Ίντερνετ στην ουσία καταργεί τα εκδοτικά προνόμια και επιτρέπει σε όποιον θέλει να γίνει εκδότης-δημοσιογράφος. Ακόμα, μέσω του Διαδικτύου, πολλοί δημοσιογράφοι έχουν την δυνατότητα διασύνδεσής τους και άρα μπορούν να δημιουργούν υψηλής εξειδίκευσης συνεταιρισμούς ειδήσεων, ρεπορτάζ, αναλύσεων και σχολίων. Λίγοι δημοσιογράφοι σήμερα μπορούν να εκδίδουν πολυσέλιδες εφημερίδες ή μεγάλα περιοδικά.

*Όλο και περισσότερο, η δημοσιογραφική τηλεργασία θα μεταβάλλει τις εργασιακές σχέσεις και θα ενισχύει τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων δημοσιογράφων (freelancers), οι οποίοι στην Ευρώπη των Εικοσιοκτώ ήδη ξεπερνούν τις 52.000.

*Η ψηφιακή τηλεόραση είναι η αφετηρία μιας συγκλονιστικής επικοινωνιακής και δημοσιογραφικής επανάστασης, η οποία μόλις άρχισε. Επεκτείνεται δε ραγδαία και στην ιντερνετική τηλεοπτική κάλυψη, η οποία ήδη διαμορφώνει νέα επικοινωνιακά τοπία.

*Στο παρελθόν οι εφημερίδες λειτουργούσαν στην βάση της δημοσίευσης λίγων ειδήσεων για πολλούς. Σήμερα κινούνται στην λογική της κάλυψης πολλών θεμάτων για λίγους. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του περάσματος, από την μεταφορά μαζικών πληροφοριών, στην επεξεργασία αμέτρητων εξειδικευμένων ειδήσεων οι οποίες προέρχονται από πολλές πηγές.

*Οι αλλαγές στα μέσα μαζικής επικοινωνίας συμβαδίζουν με τεράστιες μεταβολές στο επίπεδο του κοινού, δηλαδή των αποδεκτών ειδήσεων, πληροφοριών και λοιπών δημοσιογραφικών «προϊόντων».

Στις νέες συνθήκες, το ζητούμενο για μία εφημερίδα ή για ένα περιοδικό δεν είναι το πώς θα γεμίζει λευκές σελίδες με φτηνή δημοσιογραφική ύλη, αλλά σε ποιον βαθμό το δημοσιογραφικό υλικό είναι καλά επεξεργασμένο. Παρατηρείται δηλαδή στην δημοσιογραφία το ίδιο φαινόμενο που, από οικονομικής πλευράς, σημειώθηκε στην γεωργία. Ο σύγχρονος καταναλωτής, σε αντίθεση με τον παλαιό, θέλει να καταναλώνει επεξεργασμένα είδη διατροφής και όχι χύδην αγροτικά προϊόντα. Προτιμά τις όμορφες και ενημερωτικές συσκευασίες και όχι την προχειρότητα και τους φτηνούς ερασιτεχνισμούς.

Οι δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, αντλούν σήμερα πληροφορίες από το Ίντερνετ, από παγκόσμια καλωδιακά δίκτυα, από εξειδικευμένες εταιρείες έρευνας αγοράς και κατηγοριακού μικρομάρκετινγκ, από τράπεζες δεδομένων που διαθέτουν στοιχεία 50 ετών, από ηλεκτρονικά αποκόμματα Τύπου και, βεβαίως, από επίσημες κυβερνητικές και μη πηγές. Παρατηρείται, δηλαδή, υπεραφθονία δημοσιογραφικών πηγών, η οποία ανατρέπει όλες τις παραδοσιακές μορφές δημοσιογραφικής έρευνας. Ας σημειωθεί ότι πρόσφατα στις ΗΠΑ ένας δημοσιογράφος που θέλησε να κάνει μία έρευνα για τις φυλετικές διακρίσεις, δέχτηκε από εξειδικευμένο γραφείο 9 δισκέττες με 53 εκατομμύρια bites πληροφοριών και ήταν πλέον θέμα δικό του η επεξεργασία, ανάλυση και παρουσίαση του υλικού αυτού στην μορφή δημοσιογραφικής έρευνας.

Περιττόν να τονιστεί ότι αυτή η δυνατότητα άντλησης πληροφοριών οδηγεί σε ένα άλλο νέο δημοσιογραφικό φαινόμενο, αυτό της εντατικής επεξεργασίας (processing intensify). Η τελευταία, σπάνια στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί κοινό τόπο και γι αυτό οι δημοσιογράφοι, μέσα από την διαδικασία αυτή, προσπαθούν να βρουν ποια προστιθέμενη αξία μπορούν να αντλήσουν.

Η εξέλιξη αυτή, όμως, μεταβάλλει και τις βασικές δημοσιογραφικές δεοντολογικές αρχές. Παλαιότερα, όταν οι δημοσιογράφοι ήσαν απλοί μεταφορείς ειδήσεων, προείχε η ουδέτερη στάση τους απέναντι στην είδηση. Στις σημερινές συνθήκες, η ουδετερότητα αυτή είναι αντίθετη με την εντατική επεξεργασία πληθώρας πληροφοριών, διότι ο δημοσιογράφος έχει πλέον κολοσσιαίες δυνατότητες επιλογής πηγών. Γι αυτό τον λόγο, αρκετοί δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι η πολυπλοκότητα των γεγονότων που συνθέτουν μία είδηση και οι τρόποι κάλυψης της επικαιρότητας κάνουν σχεδόν αδύνατη την αντικειμενικότητα –έννοια που θα πρέπει, ως εκ τούτου, να εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο, η άποψη αυτή αμφισβητείται από άλλους δημοσιογράφους (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η δυσκολία της επίτευξης ενός στόχου δεν σημαίνει ότι ο τελευταίος παύει να υπάρχει και άρα δεν θα πρέπει να αναζητείται για να επιτευχθεί. Κατά την άποψή μας, μπροστά στα φαινόμενα που περιγράψαμε, ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να ψάχνει να βρει νέες αρχές πιο εξειδικευμένης και εκλεπτυσμένης αντικειμενικότητας, που θα πειθαρχεί την επεξεργαστική διαδικασία.

Χρήσιμο πρότυπο, από την άποψη αυτή, για την απαιτούμενη νέα αντικειμενικότητα θα μπορούσε να αναζητηθεί στην διαδικασία των επιστημονικών μεθόδων. Στοιχεία από τις τελευταίες μπορούν να γίνουν και χρήσιμα δημοσιογραφικά εργαλεία, αρκεί βέβαια οι δημοσιογράφοι να θέλουν, να μπορούν και να επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν. Η επιστήμη είναι εξ ορισμού αντικειμενική και οι κανόνες που χρησιμοποιεί για την ανακάλυψη και κατανομή της αλήθειας μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την ικανοποίηση των νέων δημοσιογραφικών αναγκών –αυτών, βέβαια, της σοβαρής και υπεύθυνης δημοσιογραφίας.

Έτσι, στις νέες συνθήκες, η νέα δημοσιογραφία στην καταγραφή, ανάλυση και διερεύνηση των γεγονότων, θα πρέπει να εφαρμόζει πρώτον τις επιστημονικές αρχές της υπόθεσης-απόδειξης-επαλήθευσης ή και διάψευσης. Επίσης, ο σύγχρονος δημοσιογράφος θα πρέπει να αναζητά, κατά το αριστοτελικό πρότυπο, την άκρη. Το να σκέπτεται ή να εξετάζει κανείς το κάθε γεγονός από την αρχή και έως την άκρη και πάλι από την αρχή και πάλι έως την άκρη, αυτό θα πει προβληματισμός.

Ο τελευταίος είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου «λόγου», δηλαδή μία ειδική διάσταση του στοχασμού. Μια τέτοια επίπονη και ατέλειωτη διαδικασία έχει τεράστιο ηθικό νόημα, ταυτόχρονα όμως πλάθει και την αντίληψη για την πραγματικότητα που πρέπει να επεξεργαστεί ο δημοσιογράφος. Εννοείται ότι εκείνος που επιχειρεί και κατορθώνει να εκτελέσει το έργο τούτο, μπορεί σε μεγάλο βαθμό να συλλαμβάνει και να διατυπώνει αλήθειες με σημασία. Στην νέα δημοσιογραφία, όμως, κύριο γνώρισμα αυτής της τελικής της μορφής θα πρέπει να είναι η παροχή της δυνατότητας και σε τρίτους να επαληθεύσουν και αυτοί τα όσα γράφει ή λέει ο δημοσιογράφος. Πρόκειται για το φαινόμενο της διπλοτυπικής δημοσιογραφίας (replicability), η οποία, κατά την γνώμη μας, δεν αποκλείεται να συνιστά και προωθημένη μορφή δημοκρατίας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από όσα προηγούνται είναι αυτό της ανάγκης να επαναθεωρηθούν πάγιες δημοσιογραφικές αρχές και, κυρίως, να επανεξεταστούν σε βάθος τα εκπαιδευτικά προγράμματα ιδιωτικών και κρατικών δημοσιογραφικών σχολών. Καλό θα ήταν, τέλος, και οι ποικίλες ενώσεις συντακτών στην χώρα μας να εμβαθύνουν στις νέες συνθήκες και τις εξελίξεις που αυτές συνεπάγονται και αναλόγως να επαναπροσδιορίσουν τις λειτουργίες, τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες τους.

Μέσα στον νέο κόσμο που δημιουργείται, ρόλος των δημοσιογράφων είναι η σε πολλαπλά επίπεδα ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω σε θέματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής. Απαιτείται ακόμα στενότερη επικοινωνία τους με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στο μέτρο όμως που οι τελευταίες εξυπηρετούν ξεκάθαρους στόχους αναβάθμισης της κοινωνίας των πολιτών.

Έχουμε μπει για καλά, συνεπώς, στην εποχή της μεταδημοσιογραφίας, στην διάρκεια της οποίας το εδώ τοπίο θα αλλάξει ριζικά. Επ’ αυτού, όμως, θα επανέλθουμε.

*Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου

ΑΡΘΡΟΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣΜΕΤΑΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΕΠΟΧΗ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗ

Η Κρήτη αποχαιρετά σήμερα τον θρυλικό Χαράλαμπο Γιανναδάκη, τον τελευταίο των καπεταναίων της Εθνικής Αντίστασης. Εκείνων που μέσα στην αντάρα του πολέμου και της κατοχής, όρθωσαν την ψυχή και το ανάστημά τους, και σήκωσαν στους ώμους των, όλο το βάρος του αγώνα, της τιμής, και της περηφάνειας ενός λαού σκλαβωμένου και καταπιεζόμενου. 

Ο καπετάν Χαράλαμπος Γιανναδάκης, ο σταυραετός των Κρουσανιώτικων βουνών, ολοκληρώνει σήμερα την επίγεια πορεία του και ανηφορίζει σε άλλες, μακρινές στράτες, που τον οδηγούν στην αθανασία. Εκεί όπου τον αναμένουν οι συναγωνιστές του, οι ηρωικοί αντάρτες της κατοχής, όσοι με πίστη και αυταπάρνηση έδωσαν μαζί του τους αγώνες που δόξασαν την Κρήτη και την ελληνική Εθνική Αντίσταση.

Το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο, δεν ήταν ανεπαίσθητο. Αντίθετα, άφησε έντονα και ανεξίτηλα σημάδια. Όχι γιατί το επιδίωξε ο ίδιος, που ανέκαθεν ξεχώριζε για τη σεμνότητα και το ήθος του. Αλλά επειδή πάντα, σαν επρόκειτο να διαλέξει το δρομολόγιο που θα ακολουθούσε, απέφευγε το δρόμο τον ήσυχο, τον εύκολο, τον πιο σύντομο και ανώδυνο. Ο καπετάν Χαραλάμπης προτιμούσε πάντα τον πιο δύσκολο, τον πιο ανηφορικό, τον πιο κακοτράχαλο. Το δρόμο του καθήκοντος, του αγώνα και της θυσίας.

  Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς της επτάχρονης χούντας, όταν οι καλοθελητές του τυραννικού καθεστώτος είχαν φυλακίσει το γιό του το Νίκο και καταδίωκαν τον ίδιο, η τότε Νομαρχία είχε εκδώσει ειδική διαταγή που τον κατακεραύνωνε επειδή «δεν διήγε ησύχως και νομιμοφρόνως»…

Ευτυχώς για όλους εμάς, ευτυχώς για τον τόπο, ευτυχώς για την πατρίδα μας, ο καπετάν Χαραλάμπης, σ΄ όλη του τη ζωή, επέλεξε «να μην διάγει ησύχως». Σ΄ αυτή του την επιλογή, οφείλουμε πολλά. Την εθνική του δράση επί κατοχής, στο πλευρό του Αντώνη Γρηγοράκη, του θρυλικού Σατανά. Αλλά και τη συνολική, υποδειγματική διαδρομή του, που φρόντιζε πάντα να χαράσσει με βάση το χρέος. Το χρέος, που είχε πάντα ως μοναδικό και καθοριστικό οδηγό. Έτσι, κατόρθωσε και πορεύθηκε πάντα και παντού με θάρρος, με γενναιότητα και αυτοθυσία. 

Τις σταθερές ηθικές αρχές και αξίες που τον διέκριναν, μεταλαμπάδευσε και στην αξιοζήλευτη οικογένεια που δημιούργησε. Ευτύχησε να έχει στο πλάι του μια υποδειγματική σύζυγο και μητέρα, την αξιοσέβαστη και αείμνηστη Σοφία, το γένος Ιερωνυμίδη. Τα τρία παιδιά τους, ο Νίκος, ο Κώστας και ο Φίλιππος, ακολούθησαν πιστά τις διδαχές των γονέων τους, συνδυάζοντας και αναδεικνύοντας τις αρετές τους.

Σήμερα, η οικογένεια Γιανναδάκη ζεί την οδύνη ενός ακόμη αποχαιρετισμού. Όλη η κοινωνία της Κρήτης συμμετέχει στο βαρύ πένθος της. Ιδιαίτερα πενθεί σήμερα ο Δήμος Μαλεβιζίου, ολόκληρο το Μαλεβίζι, με επίκεντρο τον Κρουσώνα. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε λίγο θα σε δεχθεί, καπετάν Χαραλάμπη, άξιε και τιμημένε Αγωνιστή!

                                                                                          ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ

(Ο επικήδειος αυτός εκφωνήθηκε σήμερα 6.3.2016, κατά την κηδεία του καπετ´αν Χαράλαμπου Γιανναδάκη, στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά)