ΑΡΘΡΟ

Κατεπειγόντως
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ!

Του Κώστα Τριγώνη

  «Δεν πάμε καθόλου καλά ως χώρα, σε καμία περίπτωση και σε κανένα τομέα». Αυτή είναι πλέον η κοινή διαπίστωση των Ελλήνων πολιτών, που διατυπώνεται σε κάθε συζήτηση, από τους πιο «επίσημες» συναντήσεις, μέχρι τις πιο καθημερινές, ακόμη και στο πιο περιφερειακό καφενείο.
   Αυτά που προβληματίζουν τον κόσμο περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο, πέραν της οικονομικής δυσπραγίας που έχει καταντήσει να μας έχει γίνει συνήθεια, είναι, κατ’ αρχήν, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τόσο το «ορατό», όσο και το απώτερο. Κανείς δε μπορεί να κάνει την παραμικρή ασφαλή πρόβλεψη. Ούτε για τα πολιτικά πράγματα, ούτε για τα κοινωνικά προβλήματα. Τώρα που στην ατζέντα προστέθηκε και το «προσφυγικό», όλα γίνονται δυσκολότερα. Τόσο, ώστε να προσφεύγουν ορισμένοι σε ακραία, απίστευτα «συμπεράσματα». Να μιλούν για «μακρόχρονους σχεδιασμούς των ξένων εναντίον της πατρίδας μας», ακόμη και για αποφάσεις που υποτίθεται πως έχουν παρθεί από τους «μεγάλους» για «να σβηστεί από το χάρτη η Ελλάδα»… Σ’ αυτό βέβαια συνηγορούν και κάποιοι ακραίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, που έφτασαν  στο σημείο να μιλήσουν για «θυσία της Ελλάδας προκειμένου να… σωθεί η Ευρώπη», εννοείται από τα προσφυγικά κύματα.
  Άλλη, επίμονη αφορμή γενικότερου προβληματισμού, είναι η πολύπλευρη αδυναμία στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που ταλανίζει τη χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Αδυναμία που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς. Στα οικονομικά ζητήματα, στους θεσμούς, στην κοινωνική προστασία, ακόμα και στην άμυνα της χώρας. Δυστυχώς, όποιος αισθάνεται αδύναμος, δεν έχει πολλές δυνατότητες αντιδράσεων, ούτε καν βασικών αποτρεπτικών ή διορθωτικών κινήσεων.
   Δεν είναι, τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα, οι μοναδικές αιτίες και πηγές προβληματισμού. Έχει κι άλλα πολλά να σκεφτεί και να αντιμετωπίσει ο παραζαλισμένος Ελληνικός λαός.
   Και, καλά να μπορεί να βρεί ο καθένας μας το κουράγιο που απαιτούν αυτές οι δύσκολες περιστάσεις. Δεν είναι λίγοι αυτοί που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν. Οι περισσότεροι από τους τελευταίους, ζουν σήμερα μέσα σε μια κατάθλιψη που τους κατακαίει. Ενώ, δυστυχώς, δεν έλειψαν και οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευαίσθητοι. Εκείνοι που, στην απόγνωσή τους, προχώρησαν σε απονενοημένα διαβήματα!..
                                                     ***
   Σ´ αυτή την απερίγραπτη κατάσταση βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Τα αδιέξοδα μας περικυκλώνουν, οι αντοχές μας ξεπέρασαν κάθε όριο. Είμαστε έτοιμοι, μ´ άλλα λόγια, να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.
    Και τότε; Θα πετύχουμε άραγε κάτι, άν πετάξουμε λευκή πετσέτα; Άν σηκώσουμε λευκή σημαία; Αν συνθηκολογήσουμε, και μάλιστα άνευ όρων;
    Δε νομίζω πως υπάρχει κάποια "λογική" που θα μας συνιστούσε το τελευταίο. Ακόμα
και οι πιο ακραίοι πεσιμιστές, από ένα σημείο κι ύστερα, βάζουν νερό στο κρασί τους. Σηκώνουν πάνω το κεφάλι τους, γιατί αλλιώς, αν συνεχίσουν να βαδίζουν χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, ή σε τοίχο θα προσκρούσουν, ή σε γκρεμό θα καταβαραθρωθούν.
   Υπήρχε, βλέπετε, υπάρχει και πάντα θα υπάρχει, σε όλους, ευτυχώς, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτό το σωτήριο αίσθημα θα καθοδηγήσει πλέον και μας. Εμάς, που όπως τουλάχιστο δείχνουν τα πράγματα, έχουμε φθάσει σήμερα, ως λαός και ως χώρα, στο χείλος της αβύσσου. Λίγα βήματα μας απομένουν, για να πέσουμε στο βάραθρο που ανοίγεται μπροστά μας.
   Έ, λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Δεν πρέπει να διανύσουμε ούτε πόντο πλέον προς την πλευρά του γκρεμού. Από το επικίνδυνο σημείο στο οποίο έχουμε οδηγηθεί (ή μας έχουν άλλοι οδηγήσει, ή και τα δυο μαζί), το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε μεταβολή. Μια στροφή 180 μοιρών (κι όχι... 360, που είπε κάποτε, μάλλον αφηρημένος, ο κ. Τσίπρας), αρκεί "για να γυρίσει ο ήλιος", όπως λέει κι ο ποιητής.
    Μόνη σωτηρία, αδέλφια, μας απομένει αυτή η στροφή των 180 μοιρών. Έτσι θα ανακόψουμε την τωρινή πορεία μας προς τον όλεθρο, προς την καταστροφή. Και, στη συνέχεια, βέβαια, αφού ανακόψουμε την ξέφρενη πορεία μας προς την άβυσσο, αφού μπορέσουμε και σταματήσουμε λίγο πριν το χείλος της αβύσσου, θα γυρίσουμε την πλάτη στο γκρεμό. Και θα αρχίσουμε, με βήματα αργά αλλά σταθερά, να απομακρυνόμαστε απ´ αυτόν, μέχρι να επανέλθουμε σε ομαλά και γόνιμα εδάφη.
   Προσωπικά, είμαι αισιόδοξος πως αυτό ακριβώς θα συμβεί τελικά. Οι Έλληνες, που σήμερα έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά σε μια βαθιά χαράδρα, θα αποφύγουμε την πτώση. Όχι κατ´ ανάγκη, επειδή ξαφνικά βάλαμε μυαλό. Αλλά επειδή, σ´ αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα μας σώσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Που είναι ίσως το μόνο που δεν μας έχει σήμερα εγκαταλείψει...

(Δημοσιεύθηκε σήμερα 21.3.2016
στην "Εθνική Φωνή")

Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης
ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Κώστα Τριγώνη

Με τον Δημήτριο Μαλλιαράκη πρωτογνωρίστηκα το 1974. Νεαρός δημοσιογράφος τότε εγώ, νέος δικηγόρος εκείνος, ανταποκρίθηκε σε σχετική πρόσκληση του "πρύτανη" της συντηρητικής παράταξης στην Κρήτη Εμμανουήλ Β. Κεφαλογιάννη και έθεσε υποψηφιότητα βουλευτή στο ανανεωμένο ψηφοδέλτιο Ηρακλείου της ΝΔ. Δυστυχώς δεν εξελέγη, επειδή τη δεύτερη εκλόγιμη θέση κατέλαβε ο επίσης νεότατος τότε, αείμνηστος Μιχάλης Γαλενιανός.
    Ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, εκτός από το ήθος και τις ικανότητές του, είχε όραμα για τον τόπο, αλλά και την πολιτική. Θεωρώ μεγάλη ατυχία το γεγονός ότι ο ηρακλειώτικος λαός δεν του έδωσε την ευκαιρία, ως βουλευτής, να αναδείξει και να αξιοποιήσει για το κοινό καλό τις πολύπλευρες αρετές του, σαφή δείγματα των οποίων έδωσε από όλες τις θέσεις ευθύνης που κατά καιρούς ανέλαβε.
     Όλοι όσοι μελλοντικά αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική, καλό θα είναι αν μελετήσουν τις υποθήκες που μας αφήνει ο Δημήτρης Μαλλιαράκης, ο ευπατρίδης της πολιτικής ζωής της Κρήτης.
    Όσοι τον γνωρίσαμε, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ!

Απο το Tempo.gr

Η εποχή της μεταδημοσιογραφίας 

ΤΟΥ ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ*

09|03|2016 | 17:12

Γνώμες

Η δημοσιογραφία, έτσι όπως την γνωρίσαμε στα θρανία και στην πράξη, αλλάζει βαθειά και έχει ήδη απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές μορφές της. Παρατηρούνται έτσι νέα φαινόμενα, που είναι τα ακόλουθα:

*Οι πηγές πληροφόρησης για το ίδιο θέμα είναι ποικίλες και σπάνια πλέον μία είδηση πηγάζει από μία μοναδική πηγή.

*Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και το Ίντερνετ επιτρέπουν ταχύτατες προσβάσεις σε αρχεία και τράπεζες δεδομένων, πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν.

*Ο δημοσιογράφος, στο μέτρο που δεν γνωρίζει καλά ένα θέμα, γελοιοποιείται και τελικά εγκαταλείπεται από το κοινό.

*Η εγκυρότητα της σύγχρονης δημοσιογραφίας έγκειται στο κατά πόσον έχει ενσωματωθεί στις κοινωνίες της γνώσης και σε ποιον βαθμό γνωρίζει τα αντικείμενα και τα θέματα που επεξεργάζεται. Οι καιροί είναι συνεπώς κακοί για τους ερασιτέχνες, τους αμαθείς ή τους ημιμαθείς και τους «αρπακολατζήδες».

*Το Ίντερνετ στην ουσία καταργεί τα εκδοτικά προνόμια και επιτρέπει σε όποιον θέλει να γίνει εκδότης-δημοσιογράφος. Ακόμα, μέσω του Διαδικτύου, πολλοί δημοσιογράφοι έχουν την δυνατότητα διασύνδεσής τους και άρα μπορούν να δημιουργούν υψηλής εξειδίκευσης συνεταιρισμούς ειδήσεων, ρεπορτάζ, αναλύσεων και σχολίων. Λίγοι δημοσιογράφοι σήμερα μπορούν να εκδίδουν πολυσέλιδες εφημερίδες ή μεγάλα περιοδικά.

*Όλο και περισσότερο, η δημοσιογραφική τηλεργασία θα μεταβάλλει τις εργασιακές σχέσεις και θα ενισχύει τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων δημοσιογράφων (freelancers), οι οποίοι στην Ευρώπη των Εικοσιοκτώ ήδη ξεπερνούν τις 52.000.

*Η ψηφιακή τηλεόραση είναι η αφετηρία μιας συγκλονιστικής επικοινωνιακής και δημοσιογραφικής επανάστασης, η οποία μόλις άρχισε. Επεκτείνεται δε ραγδαία και στην ιντερνετική τηλεοπτική κάλυψη, η οποία ήδη διαμορφώνει νέα επικοινωνιακά τοπία.

*Στο παρελθόν οι εφημερίδες λειτουργούσαν στην βάση της δημοσίευσης λίγων ειδήσεων για πολλούς. Σήμερα κινούνται στην λογική της κάλυψης πολλών θεμάτων για λίγους. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του περάσματος, από την μεταφορά μαζικών πληροφοριών, στην επεξεργασία αμέτρητων εξειδικευμένων ειδήσεων οι οποίες προέρχονται από πολλές πηγές.

*Οι αλλαγές στα μέσα μαζικής επικοινωνίας συμβαδίζουν με τεράστιες μεταβολές στο επίπεδο του κοινού, δηλαδή των αποδεκτών ειδήσεων, πληροφοριών και λοιπών δημοσιογραφικών «προϊόντων».

Στις νέες συνθήκες, το ζητούμενο για μία εφημερίδα ή για ένα περιοδικό δεν είναι το πώς θα γεμίζει λευκές σελίδες με φτηνή δημοσιογραφική ύλη, αλλά σε ποιον βαθμό το δημοσιογραφικό υλικό είναι καλά επεξεργασμένο. Παρατηρείται δηλαδή στην δημοσιογραφία το ίδιο φαινόμενο που, από οικονομικής πλευράς, σημειώθηκε στην γεωργία. Ο σύγχρονος καταναλωτής, σε αντίθεση με τον παλαιό, θέλει να καταναλώνει επεξεργασμένα είδη διατροφής και όχι χύδην αγροτικά προϊόντα. Προτιμά τις όμορφες και ενημερωτικές συσκευασίες και όχι την προχειρότητα και τους φτηνούς ερασιτεχνισμούς.

Οι δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, αντλούν σήμερα πληροφορίες από το Ίντερνετ, από παγκόσμια καλωδιακά δίκτυα, από εξειδικευμένες εταιρείες έρευνας αγοράς και κατηγοριακού μικρομάρκετινγκ, από τράπεζες δεδομένων που διαθέτουν στοιχεία 50 ετών, από ηλεκτρονικά αποκόμματα Τύπου και, βεβαίως, από επίσημες κυβερνητικές και μη πηγές. Παρατηρείται, δηλαδή, υπεραφθονία δημοσιογραφικών πηγών, η οποία ανατρέπει όλες τις παραδοσιακές μορφές δημοσιογραφικής έρευνας. Ας σημειωθεί ότι πρόσφατα στις ΗΠΑ ένας δημοσιογράφος που θέλησε να κάνει μία έρευνα για τις φυλετικές διακρίσεις, δέχτηκε από εξειδικευμένο γραφείο 9 δισκέττες με 53 εκατομμύρια bites πληροφοριών και ήταν πλέον θέμα δικό του η επεξεργασία, ανάλυση και παρουσίαση του υλικού αυτού στην μορφή δημοσιογραφικής έρευνας.

Περιττόν να τονιστεί ότι αυτή η δυνατότητα άντλησης πληροφοριών οδηγεί σε ένα άλλο νέο δημοσιογραφικό φαινόμενο, αυτό της εντατικής επεξεργασίας (processing intensify). Η τελευταία, σπάνια στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί κοινό τόπο και γι αυτό οι δημοσιογράφοι, μέσα από την διαδικασία αυτή, προσπαθούν να βρουν ποια προστιθέμενη αξία μπορούν να αντλήσουν.

Η εξέλιξη αυτή, όμως, μεταβάλλει και τις βασικές δημοσιογραφικές δεοντολογικές αρχές. Παλαιότερα, όταν οι δημοσιογράφοι ήσαν απλοί μεταφορείς ειδήσεων, προείχε η ουδέτερη στάση τους απέναντι στην είδηση. Στις σημερινές συνθήκες, η ουδετερότητα αυτή είναι αντίθετη με την εντατική επεξεργασία πληθώρας πληροφοριών, διότι ο δημοσιογράφος έχει πλέον κολοσσιαίες δυνατότητες επιλογής πηγών. Γι αυτό τον λόγο, αρκετοί δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι η πολυπλοκότητα των γεγονότων που συνθέτουν μία είδηση και οι τρόποι κάλυψης της επικαιρότητας κάνουν σχεδόν αδύνατη την αντικειμενικότητα –έννοια που θα πρέπει, ως εκ τούτου, να εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο, η άποψη αυτή αμφισβητείται από άλλους δημοσιογράφους (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η δυσκολία της επίτευξης ενός στόχου δεν σημαίνει ότι ο τελευταίος παύει να υπάρχει και άρα δεν θα πρέπει να αναζητείται για να επιτευχθεί. Κατά την άποψή μας, μπροστά στα φαινόμενα που περιγράψαμε, ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να ψάχνει να βρει νέες αρχές πιο εξειδικευμένης και εκλεπτυσμένης αντικειμενικότητας, που θα πειθαρχεί την επεξεργαστική διαδικασία.

Χρήσιμο πρότυπο, από την άποψη αυτή, για την απαιτούμενη νέα αντικειμενικότητα θα μπορούσε να αναζητηθεί στην διαδικασία των επιστημονικών μεθόδων. Στοιχεία από τις τελευταίες μπορούν να γίνουν και χρήσιμα δημοσιογραφικά εργαλεία, αρκεί βέβαια οι δημοσιογράφοι να θέλουν, να μπορούν και να επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν. Η επιστήμη είναι εξ ορισμού αντικειμενική και οι κανόνες που χρησιμοποιεί για την ανακάλυψη και κατανομή της αλήθειας μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την ικανοποίηση των νέων δημοσιογραφικών αναγκών –αυτών, βέβαια, της σοβαρής και υπεύθυνης δημοσιογραφίας.

Έτσι, στις νέες συνθήκες, η νέα δημοσιογραφία στην καταγραφή, ανάλυση και διερεύνηση των γεγονότων, θα πρέπει να εφαρμόζει πρώτον τις επιστημονικές αρχές της υπόθεσης-απόδειξης-επαλήθευσης ή και διάψευσης. Επίσης, ο σύγχρονος δημοσιογράφος θα πρέπει να αναζητά, κατά το αριστοτελικό πρότυπο, την άκρη. Το να σκέπτεται ή να εξετάζει κανείς το κάθε γεγονός από την αρχή και έως την άκρη και πάλι από την αρχή και πάλι έως την άκρη, αυτό θα πει προβληματισμός.

Ο τελευταίος είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου «λόγου», δηλαδή μία ειδική διάσταση του στοχασμού. Μια τέτοια επίπονη και ατέλειωτη διαδικασία έχει τεράστιο ηθικό νόημα, ταυτόχρονα όμως πλάθει και την αντίληψη για την πραγματικότητα που πρέπει να επεξεργαστεί ο δημοσιογράφος. Εννοείται ότι εκείνος που επιχειρεί και κατορθώνει να εκτελέσει το έργο τούτο, μπορεί σε μεγάλο βαθμό να συλλαμβάνει και να διατυπώνει αλήθειες με σημασία. Στην νέα δημοσιογραφία, όμως, κύριο γνώρισμα αυτής της τελικής της μορφής θα πρέπει να είναι η παροχή της δυνατότητας και σε τρίτους να επαληθεύσουν και αυτοί τα όσα γράφει ή λέει ο δημοσιογράφος. Πρόκειται για το φαινόμενο της διπλοτυπικής δημοσιογραφίας (replicability), η οποία, κατά την γνώμη μας, δεν αποκλείεται να συνιστά και προωθημένη μορφή δημοκρατίας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από όσα προηγούνται είναι αυτό της ανάγκης να επαναθεωρηθούν πάγιες δημοσιογραφικές αρχές και, κυρίως, να επανεξεταστούν σε βάθος τα εκπαιδευτικά προγράμματα ιδιωτικών και κρατικών δημοσιογραφικών σχολών. Καλό θα ήταν, τέλος, και οι ποικίλες ενώσεις συντακτών στην χώρα μας να εμβαθύνουν στις νέες συνθήκες και τις εξελίξεις που αυτές συνεπάγονται και αναλόγως να επαναπροσδιορίσουν τις λειτουργίες, τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες τους.

Μέσα στον νέο κόσμο που δημιουργείται, ρόλος των δημοσιογράφων είναι η σε πολλαπλά επίπεδα ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω σε θέματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής. Απαιτείται ακόμα στενότερη επικοινωνία τους με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στο μέτρο όμως που οι τελευταίες εξυπηρετούν ξεκάθαρους στόχους αναβάθμισης της κοινωνίας των πολιτών.

Έχουμε μπει για καλά, συνεπώς, στην εποχή της μεταδημοσιογραφίας, στην διάρκεια της οποίας το εδώ τοπίο θα αλλάξει ριζικά. Επ’ αυτού, όμως, θα επανέλθουμε.

*Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων και πρώην Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου

ΑΡΘΡΟΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣΜΕΤΑΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗΕΠΟΧΗ

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗ

Η Κρήτη αποχαιρετά σήμερα τον θρυλικό Χαράλαμπο Γιανναδάκη, τον τελευταίο των καπεταναίων της Εθνικής Αντίστασης. Εκείνων που μέσα στην αντάρα του πολέμου και της κατοχής, όρθωσαν την ψυχή και το ανάστημά τους, και σήκωσαν στους ώμους των, όλο το βάρος του αγώνα, της τιμής, και της περηφάνειας ενός λαού σκλαβωμένου και καταπιεζόμενου. 

Ο καπετάν Χαράλαμπος Γιανναδάκης, ο σταυραετός των Κρουσανιώτικων βουνών, ολοκληρώνει σήμερα την επίγεια πορεία του και ανηφορίζει σε άλλες, μακρινές στράτες, που τον οδηγούν στην αθανασία. Εκεί όπου τον αναμένουν οι συναγωνιστές του, οι ηρωικοί αντάρτες της κατοχής, όσοι με πίστη και αυταπάρνηση έδωσαν μαζί του τους αγώνες που δόξασαν την Κρήτη και την ελληνική Εθνική Αντίσταση.

Το πέρασμά του από τούτο τον κόσμο, δεν ήταν ανεπαίσθητο. Αντίθετα, άφησε έντονα και ανεξίτηλα σημάδια. Όχι γιατί το επιδίωξε ο ίδιος, που ανέκαθεν ξεχώριζε για τη σεμνότητα και το ήθος του. Αλλά επειδή πάντα, σαν επρόκειτο να διαλέξει το δρομολόγιο που θα ακολουθούσε, απέφευγε το δρόμο τον ήσυχο, τον εύκολο, τον πιο σύντομο και ανώδυνο. Ο καπετάν Χαραλάμπης προτιμούσε πάντα τον πιο δύσκολο, τον πιο ανηφορικό, τον πιο κακοτράχαλο. Το δρόμο του καθήκοντος, του αγώνα και της θυσίας.

  Ακόμα και στους δύσκολους καιρούς της επτάχρονης χούντας, όταν οι καλοθελητές του τυραννικού καθεστώτος είχαν φυλακίσει το γιό του το Νίκο και καταδίωκαν τον ίδιο, η τότε Νομαρχία είχε εκδώσει ειδική διαταγή που τον κατακεραύνωνε επειδή «δεν διήγε ησύχως και νομιμοφρόνως»…

Ευτυχώς για όλους εμάς, ευτυχώς για τον τόπο, ευτυχώς για την πατρίδα μας, ο καπετάν Χαραλάμπης, σ΄ όλη του τη ζωή, επέλεξε «να μην διάγει ησύχως». Σ΄ αυτή του την επιλογή, οφείλουμε πολλά. Την εθνική του δράση επί κατοχής, στο πλευρό του Αντώνη Γρηγοράκη, του θρυλικού Σατανά. Αλλά και τη συνολική, υποδειγματική διαδρομή του, που φρόντιζε πάντα να χαράσσει με βάση το χρέος. Το χρέος, που είχε πάντα ως μοναδικό και καθοριστικό οδηγό. Έτσι, κατόρθωσε και πορεύθηκε πάντα και παντού με θάρρος, με γενναιότητα και αυτοθυσία. 

Τις σταθερές ηθικές αρχές και αξίες που τον διέκριναν, μεταλαμπάδευσε και στην αξιοζήλευτη οικογένεια που δημιούργησε. Ευτύχησε να έχει στο πλάι του μια υποδειγματική σύζυγο και μητέρα, την αξιοσέβαστη και αείμνηστη Σοφία, το γένος Ιερωνυμίδη. Τα τρία παιδιά τους, ο Νίκος, ο Κώστας και ο Φίλιππος, ακολούθησαν πιστά τις διδαχές των γονέων τους, συνδυάζοντας και αναδεικνύοντας τις αρετές τους.

Σήμερα, η οικογένεια Γιανναδάκη ζεί την οδύνη ενός ακόμη αποχαιρετισμού. Όλη η κοινωνία της Κρήτης συμμετέχει στο βαρύ πένθος της. Ιδιαίτερα πενθεί σήμερα ο Δήμος Μαλεβιζίου, ολόκληρο το Μαλεβίζι, με επίκεντρο τον Κρουσώνα. 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε λίγο θα σε δεχθεί, καπετάν Χαραλάμπη, άξιε και τιμημένε Αγωνιστή!

                                                                                          ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΓΩΝΗΣ

(Ο επικήδειος αυτός εκφωνήθηκε σήμερα 6.3.2016, κατά την κηδεία του καπετ´αν Χαράλαμπου Γιανναδάκη, στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά)

ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Κώστα Τριγώνη

Μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, ο ελληνικός λαός βλέπει πως αλλάζουν δραματικά όλα τα δεδομένα που έχουν σχέση με το παρόν αλλά και το μέλλον της χώρας. Μιας χώρας ταλαιπωρημένης, που την τελευταία δεκαετία ακολουθεί πορεία καθοδική και ακροβατεί στην άκρη της αβύσσου.
    Τους τελευταίους μήνες, έφθαναν ως εμάς διάφορες πληροφορίες, σαν προπομπός των όσων θα ακολουθούσαν. Μαθαίναμε δηλαδή, πως η Συρία διαλύεται και πως εκατομμύρια κόσμου έπαιρναν το δρόμο της προσφυγιάς. Σ´ αυτούς μάλιστα προστέθηκαν κι άλλα εκατομμύρια, από άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής (Αφγανοί, Κούρδοι, Ιρακινοί, αλλά και Λίβυοι, Μαροκινοί, κ.ά.), που επίσης άρχισαν μαζικά να μετακινούνται.
    Μαθαίναμε επίσης, πως κάποια από τα εκατομμύρια αυτά, είχαν χαράξει πορεία προς την Ευρώπη. Στόχος των μετακινουμένων ήταν και είναι οι χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης. Αλλά δεν είναι εύκολο να φθάσουν ως εκεί. Κι αφού στις μετακινήσεις τους δεν χρησιμοποιούν αεροπλάνα, υποχρεωτικώς θα ακολουθούσαν δρομολόγιο που θα περνούσε από την Τουρκία και θα συνέχιζε στην Ελλάδα.  
    Η Τουρκία κατακλύσθηκε από πρόσφυγες. Κι άρχισε, με την έμφυτη πονηρία της, να στρέφει τα προσφυγικά καραβάνια προς δυσμάς, δηλαδή προς τα αφύλακτα ελληνικά νησιά. Παράλληλα, χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, προσδοκώντας και επιτυγχάνοντας προσώρας, οικονομικά, αλλά προπαντός διπλωματικά κέρδη, στην αγωνιώδη προσπάθειά της να αποφύγει ένα επερχόμενο ντόμινο διαλυτικών, αποσχιστικών τάσεων στις ανατολικές περιοχές της όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι κουρδικοί πληθυσμοί.
   Έτσι, άρχισαν, τώρα κι ένα χρόνο περίπου, οι "αποβάσεις" των πρώτων χιλιάδων προσφύγων, που με πλαστικές βάρκες κι άλλα καρυδότσουφλα, έφθαναν αρχικά στις παραλίες των ελληνικών νησιών, κι από εκεί συνέχιζαν την οδύσσειά τους προς την Αθήνα, προς την περίφημη πλέον Ειδομένη και μέσω Σκοπίων διέσχιζαν τον "ευρωπαϊκό δρόμο" τους.
   Μέσα σ´ αυτό το δραματικό σκηνικό, άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση, αλλά αυτό ήταν μοιραίο να μη διαρκέσει πολύ, γιατί στο μεταξύ άρχισαν να ξυπνούν τα αντιμεταναστευτικά και αντιπροσφυγικά σύνδρομα στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Και δεν είναι βέβαια μόνον η Αυστρία που φοβάται σήμερα τους πρόσφυγες. Ανάλογο, ίσως και χειρότερο, είναι το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στη Γερμανία, στη Δανία, στη Σκανδιναβία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία και, φυσικά στο Βέλγιο, την "πρωτεύουσα" χώρα της Ε.Ε. Κακά τα ψέματα, λοιπόν. Τους φράκτες και τα συρματοπλέγματα δεν έστησαν πέριξ των ελληνικών συνόρων οι Σκοπιανοί. Στους Ευρωπαίους οφείλονται. Κι αυτοί τα στηρίζουν!
    Δεν θέλω να πιστέψω, πως υπάρχουν σήμερα Έλληνες πολίτες που πιστεύουν κάποια ανόητα ψέματα που πάνε κάποιοι να μας πασάρουν, όπως λ.χ. ότι "οι κακοί Αυστριακοί μας κάνουν καψόνια", αλλά πως "ο καλός Γιούγκερ και η καλή Μέρκελ(!) είναι μαζί μας(sic), και μας υποστηρίζουν"... Δυστυχώς, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει από καιρό προγραμματίσει και αποφασίσει, να θυσιάσει την Ελλάδα! Νομίζουν δηλαδή οι Ευρωπαίοι πως θα διατηρήσουν την (υποτιθέμενη) εθνική καθαρότητά τους, αν σταματήσουν στην Ελλάδα τα προσφυγικά καραβάνια, ακόμα και με ενδεχόμενο με τίμημα την πλήρη διάλυση της δικής μας χώρας, που ούτως ή άλλως είναι ετοιμόρροπη λόγω της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που την κατατρώει.
    Εννοείται πως, αυτά τα απάνθρωπα σχέδια δεν τα φανερώνουν. Αντίθετα, προσπαθούν οι Ευρωπαίοι με κάθε τρόπο να μετριάσουν τις όποιες, περιορισμένες άλλωστε, δικές μας αντιδράσεις. Πού και πού ακούμε κάποιον Ευρωπαίο αξιωματούχο να κάνει λόγο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Ελλάδα, ενώ δεν έλειψαν και κάποια μισόλογα περί "αποζημίωσής" μας για όσα θα υποστούμε, με τη μορφή... διαγραφής χρέους (και μάλιστα, ενός μέρους από τα χρέη μας).
    Έχουμε λοιπόν, νέα δεδομένα στην Ελλάδα. Το "γωνιακό οικόπεδό" μας, άρχισε να υποδέχεται μαζικά και ανεξέλεγκτα, δεκάδες χιλιάδες αρχικά, εκατοντάδες στη συνέχεια, ξένους πρόσφυγες. Που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, ούτε πόσοι θα μας έρθουν τελικά, ούτε πού θα μείνουν, ούτε πότε θα φύγουν (αν φύγουν!), ούτε πώς θα ζουν εδώ, ούτε τί θα τρώνε, ούτε τι θεούς θα λατρεύουν, ούτε τι γλώσσες θα μιλούν.
    Δεν είναι αυτή την κρισιμη ώρα, καιρός για ελέγχους και απόδοση ευθυνών. Γιατί υπάρχουν και ευθύνες, κυρίως προς τη μεριά της κυβέρνησης, που κυριολεκτικά έχει χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Θάρθει κι αυτή η ώρα, αλλά τώρα προέχει η διατήρηση της ψυχραιμίας μας και η κατάρτιση, έστω και ετεροχρονισμένα, ενός εθνικού σχεδίου αντιμετώπισης της έκρυθμης κατάστασης που μας έχει προκύψει.
Τα πράγματα για την Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολα, και πολύ σύντομα θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα. Η πολιτική ηγεσία πρέπει, όπως θα λέμε σε παρόμοιες περιστάσεις,  να αρθεί στο πραγματικό ύψος των περιστάσεων. Μπορεί όμως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, να πετύχει κάτι τέτοιο; Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω. Αλλά, αν οι πολιτικές δυνάμεις αυτή τη δύσκολη στιγμή σηκώσουν ψηλά τα χέρια, το καράβι θα βρεθεί στον πάτο της θάλασσας.

(Δημοσιεύθηκε σήμερα 29.2.2016 στην ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ)

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

Η πολυδιάσπαση και κατά συνέπεια η αδυναμία ουσιαστικής εκπροσώπησης του αγροτικού τομέα, αποδεικνύει και αναδεικνύει τη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στο συγκεκριμένο χώρο.
    Όπως είδαμε, ακόμη και σήμερα που υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του προσκάλεσαν στο μέγαρο Μαξίμου αντιπροσωπείες των "μπλόκων", άλλοι απαξίωσαν το γεγονός και δεν προσήλθαν καθόλου, άλλοι πήγαν και δεν έγιναν δεκτοί, κι όσοι παρέστησαν στη συνάντηση απλώς μετέφεραν στον κ. Τσίπρα μια πανσπερμία θέσεων και απόψεων, που δεν μπορούσαν να θεωρηθούν αξιόπιστες.
     Από πλευράς κυβέρνησης, καμιά ουσιαστική υποχώρηση δεν καταγράφηκε, αφού κυβερνητική πολιτική δεν υπάρχει, αλλά κάθε απόφαση και κάθε μέτρο υπαγορεύεται έξωθεν και άνωθεν...
    Έτσι, απλώς επιβεβαιώθηκε το πλήρες αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει τόσο ο "πρωτογενής τομέας", όσο και η ανυπόληπτη κυβέρνηση, αλλά και η παράλυτη χώρα μας.
     Επαναλαμβάνω αυτό που από καιρό υποστηρίζω, ότι δηλαδή το πρόβλημα του αγροτικού κόσμου δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό, ούτε μόνο το φορολογικό. Οι Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφοι πρέπει επιτέλους να κινηθούν σε νέα τροχιά, πάνω σε νέες βάσεις, να θέσουν συγκεκριμένους νέους στόχους, να εργαστούν συγχρονισμένα και παραγωγικά, και να μην υπολογίζουν μόνο στις διάφορες επιδοτήσεις.
     Θα μπορούσα επίσης να πω ότι η κυβέρνηση οφείλει επιτέλους να χαράξει μια σωστή και σύγχρονη αγροτική πολιτική, αλλά αυτό προϋποθέτει σοβαρότητα και υπευθυνότητα που ούτε σήμερα υπάρχει...
     Ό,τι πάντως κάνουν οι αγρότες, πρέπει να το κάνουν χωρίς άλλη χρονοτριβή. Τα μπλόκα και τα συλλαλητήρια, δεν εξασφαλίζουν τίποτε, δεν φέρνουν προκοπή. Ας στρέψουν τα μάτια τους σε χώρες με σύγχρονη αγροτική παραγωγή, κι ας προσπαθήσουν να μιμηθούν τις κινήσεις τους, έχοντας ως σύμμαχο την ελληνική φύση που ευνοεί κάθε παραγωγική προσπάθεια στο χώρο της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Ένα πλέον πρέπει νάναι γι ´ αυτούς το ζητούμενο: μια δυνατή επανεκκίνηση, που θα τους ξαναφέρει στο δρόμο της πραγματικής παραγωγής και προόδου.

ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΑΔΙ ΜΑΣ!

Αξίζει κάθε έπαινο και κάθε στήριξη, η πρωτοβουλία της Περιφέρειας Κρήτης, να μπεί μπροστά για την ενίσχυση των εξαγωγών του κρητικού ελαιολάδου. Επιτέλους, σήμερα όλοι έχουν καταλάβει ότι το μέλλον του μοναδικού αυτού προϊόντος της Κρήτης, είναι συνδεδεμένο με την ποιότητα και την τυποποίηση.

Εκείνο που πρέπει πάση θυσία να εξασφαλιστεί, είναι η απομόνωση όλων εκείνων των απατεώνων (γιατί περί απατεώνων πρόκειται), που θάβουν τόσα χρόνια το λάδι μας, επιμένοντας να το πουλούν χύμα στο εξωτερικό, για να τσεπώνουν τις σχετικές μίζες.

ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΝΕΜΟΜΥΛΩΝ...

Δεν άφησε ανεμόμυλο για ανεμόμυλο πάλι σήμερα ο πρωθυπουργός μας, μιλώντας στους βουλευτές του Σύριζα, που να μην του επιτεθεί... Κι όπως ήταν αναμενόμενο, ειρωνεύτηκε τη ΝΔ, για την αδυναμία της να εκλέξει νέο αρχηγό. Έτσι, για μια ακόμα φορά, επιβεβαιώνεται πως, όταν οι γάτες κοιμούνται, τα ποντίκια χορεύουν, ακόμα και στις παρυφές του Ζαλόγγου...

`


Ημερομηνία: Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2015


Θέμα: Το αρχείο της εφημερίδας «Η ΔΡΑΣΙΣ» στο Δήμο Μαλεβιζίου – Σημαντική δωρεά του Κώστα Τριγώνη



Μια σημαντική δωρεά πραγματοποίησε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, δημοσιογράφος Κώστας Τριγώνης και η οικογένειά του.
Πρόκειται για το πλήρες αρχείο της ιστορικής εφημερίδας του Ηρακλείου «Η Δράσις» η οποία ιδρύθηκε το 1931, το οποίο περιλαμβάνει 74 βιβλιοδετημένους τόμους με τα κατ’ έτος φύλλα της εφημερίδας του Ηρακλείου και 49 τόμους βιβλίων που αφορούν κατά κύριο λόγο την Κρήτη, την ιστορία και τον πολιτισμό της. Στους τόμους αυτούς βρίσκονται τα 16.500 περίπου ημερήσια φύλλα της εφημερίδας, βιβλιοδετημένα ανά έτος ή ανά εξάμηνο, τα οποία σώζονται στο σύνολό τους σε άριστη κατάσταση. Παραδόθηκε επίσης, μη βιβλιοδετημένο, το υπόλοιπο διαθέσιμο αρχείο των ετών 1984 – 1987, έτος κατά το οποίο η εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της.
Στο σύνολό της η δωρεά του Κ. Τριγώνη αποτελεί μια πολύτιμη προσφορά προς τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου, τόσο για τα βιβλία που περιλαμβάνει όσο και – κυρίως – για το μοναδικής αξίας αρχείο της εφημερίδας. Η εν λόγω ιστορική εφημερίδα αποτέλεσε για δεκαετίες μία από τις εγκυρότερες εφημερίδες της Κρήτης και της Ελληνικής περιφέρειας και κατατάσσεται μεταξύ των δημοφιλέστερων εφημερίδων του Ηρακλείου, ιδίως κατά τη διάρκεια των χρόνων του μεσοπολέμου, κατά τα οποία γνώρισε και τη μεγαλύτερη ακμή.
Όπως σημειώνεται και στην επιστολή του δωρητή, ιδρυτής της Εφημερίδας «Η Δράσις» υπήρξε το 1931 ο Κωνσταντίνος Δ. Καφφετζάκης, παππούς του Κ. Τριγώνη,  τον οποίο διαδέχτηκε το 1969 ο πατέρας του Εμμανουήλ Γ. Τριγώνης, και έπειτα, μετά από το 1985, ο αδελφός του Γεώργιος Εμμ. Τριγώνης. Η εγκυρότητα της δωρηθείσας εφημερίδος καθώς και το χρονικό εύρος της περιόδου στην οποία αναφέρεται (1931-1987) εξασφαλίζει τη μοναδική αξία του δωρηθέντος αρχείου, το οποίο όπως ορθά επισημαίνει ο δωρητής, «συνιστά ένα μοναδικό ντοκουμέντο που εμπεριέχει μοναδικά στοιχεία της ιστορικής, πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας, μιας μεγάλης και ταραγμένης χρονικής περιόδου».
Το σημαντικό αυτό αρχειακό έχει ήδη μεταφερθεί στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου, όπου και καταγράφεται από την βιβλιοθηκονόμο Μ. Σπυριδάκη και τη φιλόλογο Λ. Αντωνακούδη, οι οποίες εργάζονται για την προετοιμασία της Βιβλιοθήκης υπό την εποπτεία του αρχαιολόγου και ειδικού συμβούλου του Δημάρχου Μαλεβιζίου Γ. Τζωράκη.











Ο δωρητής Κώστας Τριγώνης στη σχετική επιστολή δωρεάς αναφέρει: «Η δημιουργία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης που αποφασίστηκε και προωθείται ήδη ταχέως προς υλοποίηση, θεωρώ πως αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για την περιοχή μας, για όλους του Μαλεβιζιώτες και προπαντός για τη Νεολαία μας. Πρόκειται για μια προσπάθεια που αξίζει τη συμβολή όλων, με όποιον τρόπο δύναται ο καθένας.
Με αυτές τις σκέψεις, βρίσκομαι σήμερα στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω επισήμως την πρόθεσή μου να δωρίσω στη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη, ένα εξαιρετικά σημαντικό και πολύτιμο αρχειακό υλικό. Πρόκειται για το πλήρες αρχείο της ιστορικής εφημερίδας του Ηρακλείου «Η ΔΡΑΣΙΣ», την οποία ίδρυσε το 1931 ο αείμνηστος παππούς μου Κωνσταντίνος Δ. Καφφετζάκης και της οποίας την έκδοση συνέχισε μετά το θάνατό του, το 1969, ο αείμνηστος πατέρας μου Εμμανουήλ Γ. Τριγώνης, και μετά από το 1985 ο αδελφός μου Γεώργιος Εμμ. Τριγώνης.
Το αρχείο της «ΔΡΑΣΕΩΣ» βρίσκεται στην κατοχή μου και είναι πολύ καλά διατηρημένο. Πιστεύω ακράδαντα πως η διάθεσή του στη Βιβλιοθήκη του Δήμου μας θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμη, δεδομένου ότι αποτελεί σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο που εμπεριέχει μοναδικά στοιχεία της ιστορικής, πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας, μιας μεγάλης και ταραγμένης χρονικής περιόδου, από το 1931 μέχρι και το 1987, οπότε ανεστάλη η έκδοσή της.
Είμαι σίγουρος ότι θα αποδεχθείτε τη δωρεά αυτή, που γίνεται με μοναδικό γνώμονα τον εμπλουτισμό της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Μαλεβιζίου, οι αναγνώστες της οποίας θα έχουν πλέον τη δυνατότητα άμεσης αναδίφησης σε αναρρίθμητες, ενδιαφέρουσες σελίδες τοπικής Ιστορίας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην καθημερινή έκδοση μιας έγκριτης εφημερίδας, που εκτός των άλλων, με την πολύχρονη καθημερινή παρουσία της, αποτέλεσε και φυτώριο δεκάδων επαγγελματιών δημοσιογράφων που ενίσχυσαν για δεκαετίες το δυναμικό της ηρακλειώτικης δημοσιογραφίας.
Δεν θα παραλείψω να σημειώσω, τέλος, ότι και ο αδελφός μου Γεώργιος Τριγώνης, τελευταίος εκδότης της «ΔΡΑΣΕΩΣ», τον οποίο ενημέρωσα για την απόφασή μου να δωρίσω στη Βιβλιοθήκη μας το αρχείο, εξέφρασε αμέσως τον ενθουσιασμό του, συμμεριζόμενος απόλυτα τις απόψεις μου».


Σε δηλώσεις του ο δήμαρχος Κώστας Μαμουλάκης τόνισε: «Με μεγάλη χαρά, αλλά και συγκίνηση, αποδεχόμαστε αυτή την εξαιρετικά σημαντική δωρεά από τον Πρόεδρο του Δ.Σ. Μαλεβιζίου Κώστα Τριγώνη και την οικογένειά του. Το κύρος της εφημερίδας, οι αγώνες της για αντικειμενική ενημέρωση, αλλά και η πολυτάραχη περίοδος κατά την οποία κυκλοφορούσε, είναι γνωστές. Η δωρεά αυτή, συνιστά ένα πραγματικό θησαυρό γνώσεων και πληροφοριών, απολύτως χρήσιμα αλλά και απαραίτητα για τις απαιτήσεις τόσο του εξειδικευμένου μελετητή, όσο και του απλού φιλομαθούς και φιλίστορος αναγνώστη, ανάγκες δηλαδή που καλείται να καλύψει μια Δημόσια Βιβλιοθήκη.
Εκ μέρους σύσσωμης της Δημοτικής Αρχής θα ήθελα δημόσια να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τον καλό φίλο και συνεργάτη μου Κώστα Τριγώνη και την οικογένειά του για τη σημαντική τους δωρεά και να τους διαβεβαιώσω ότι στο σύνολό του το παραχωρούμενο υλικό, θα αξιοποιηθεί από το Δήμο Μαλεβιζίου με τον αρμόζοντα τρόπο. Τα δωρηθέντα βιβλία θα προστεθούν στους αντίστοιχους καταλόγους της Δημοτικής μας Βιβλιοθήκης, οι δε τόμοι της εφημερίδας «Η Δράσις» θα αποτελέσουν τον πυρήνα του ειδικού τμήματος της βιβλιοθήκης, ονομαζόμενου εφεξής ως «Τμήμα Εφημερίδων».

Το πλήρες αρχείο της ιστορικής εφημερίδας "Η ΔΡΑΣΙΣ"δωρίζεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου

Με επιστολή του προς το Δήμαρχο Κώστα Μαμουλάκη, στις 5.11.2015, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Μαλεβιζίου Κώστας Τριγώνης, του γνωστοποίησε την απόφασή του να δωρίσει το πλήρες αρχείο της ιστορικής εφημερίδας "Η ΔΡΑΣΙΣ" στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου. Η δωρεά έγινε ευχαρίστως αποδεκτή από το Δημοτικό Συμβούλιο, στη συνεδρίαση της 11.11.2015.

Στη συνεδρίαση, το θέμα εισηγήθηκε ο αρχαιολόγος κ. Γιώργος Τζωράκης, αναφέροντας τα εξής:
 Η δωρεά του Αρχείου της Εφημερίδας «η Δράσις» και βιβλίων από τον
Κ. Τριγώνη.
Η Δωρεά του πλήρους αρχείου της εφημερίδας «Η Δράσις» και βιβλίων από την προσωπική βιβλιοθήκη του Πρόεδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Μαλεβιζίου κ. Κων/νου Τριγώνη πραγματοποιείται  κατόπιν απόφασης του Δωρητή και της οικογένειάς του, η οποία κοινοποιήθηκε στο Δήμαρχο Μαλεβιζίου κ. Κων/νο Μαμουλάκη με την από 5/11/2015 επιστολή.
Ο Δήμαρχος Μαλεβιζίου, αποδεχόμενος καταρχήν τη δωρεά, παρέσχε στον κ. Κ. Τριγώνη τις εγγυήσεις ότι το αρχείο της Εφημ. «Η Δράσις» θα αποτελέσει τον πυρήνα ειδικού τμήματος στη νεοϊδρυθείσα Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου, το οποίο θα ονομάζεται στο εξής «Τμήμα Εφημερίδων», τα δε δωρηθέντα βιβλία θα περιληφθούν στους αντίστοιχους καταλόγους της Βιβλιοθήκης.
Το αμέσως επόμενο διάστημα οι τόμοι του δωρηθέντος αρχείου και τα βιβλία που συνοδεύουν τη δωρεά μεταφέρθηκαν σταδιακά στη Βιβλιοθήκη και ξεκίνησε η καταγραφή τους, από την βιβλιοθηκονόμο κ. Μ. Σπυριδάκη και τη φιλόλογο κ. Λ. Αντωνακούδη, οι οποίες εργάζονται για την προετοιμασία της Βιβλιοθήκης, και υπό την εποπτεία του αρχαιολόγου- ειδικού συμβούλου του Δημάρχου κ. Γ. Τζωράκη.
Ακολούθως ο δωρητής κ. Κ. Τριγώνης και ο Δήμαρχος Μαλεβιζίου κ. Κ. Μαμουλάκης υπέγραψαν από κοινού το υπ. αριθμ. ……..       σχετικό Πρωτόκολλο παράδοσης του υλικού της Δωρεάς στο Δημαρχείο Μαλεβιζίου, στο Γάζι.
Η Δωρεά Κων/νου Τριγώνη
Α) Το δωρηθέν αρχείο της Εφημερίδας «Η Δράσις» αποτελείται από 74 (εβδομήντα τέσσερις) βιβλιοδετημένους τόμους. Πρόκειται για τα κατ’ έτος βιβλιοδετημένα φύλλα της εν λόγω ιστορικής εφημερίδας του Ηρακλείου, η οποία ιδρύθηκε το 1931 και ανέστειλε την έκδοση της το 1987. Η Δωρεά συνιστά ένα σύνολο περισσοτέρων από 16.500 ημερήσιων φύλλων της εφημερίδας, σε τόμους που έχουν βιβλιοδετηθεί ανά έτος ή ανά εξάμηνο, οι οποίοι σώζονται στο σύνολό τους σε άριστη κατάσταση. Παραδόθηκε επίσης, μη βιβλιοδετημένο, το υπόλοιπο διαθέσιμο αρχείο των ετών 1984 κ.ε. έως δηλαδή και το έτος 1987 που η Εφημερίδα ανέστειλε την έκδοσή της.
Β) Η ίδια δωρεά συνοδεύτηκε από 49 (σαράντα εννέα) τόμους πρόσφατων, κυρίως, αλλά και παλαιότερων τόμων βιβλίων που αφορούν κατά κύριο λόγο την Κρήτη, την ιστορία και τον πολιτισμό της.
Στο σύνολό της η Δωρεά του κ. Κων/νου Τριγώνη αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια πολύτιμη προσφορά προς τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Μαλεβιζίου, τόσο για τα βιβλία που περιλαμβάνει, όσο και -κυρίως- για το μοναδικής αξίας αρχείο της εφημερίδας «Η Δράσις», λόγω του τεράστιου όγκου και μοναδικής σημασίας των δωρηθέντων τόμων. Η εν λόγω ιστορική εφημερίδα αποτέλεσε για δεκαετίες μία από τις εγκυρότερες εφημερίδες της Κρήτης και της ελληνικής περιφέρειας και κατατάσσεται μεταξύ των δημοφιλέστερων εφημερίδων του Ηρακλείου, ιδίως κατά τη διάρκεια των χρόνων του μεσοπολέμου, κατά τα οποία γνώρισε και τη μεγαλύτερη ακμή. Όπως σημειώνεται και στην επιστολή του Δωρητή, ιδρυτής της Εφημερίδας «Η Δράσις» υπήρξε το 1931 ο Κωνσταντίνος Δ. Καφφετζάκης, παππούς του δωρητή,  τον οποίο διαδέχτηκε το 1969 ο πατέρας του δωρητή Εμμανουήλ Γ. Τριγώνης, και έπειτα, μετά από το 1985 ο αδελφός του Δωρητή Γεώργιος Εμμ. Τριγώνης.
Η εγνωσμένη εγκυρότητα της δωρηθείσας εφημερίδος καθώς και το μεγάλο χρονικό εύρος της περιόδου (των 56 χρόνων) στην οποία αναφέρεται (1931-1987) εξασφαλίζει τη μοναδική αξία του δωρηθέντος αρχείου, το οποίο όπως, ορθά, επισημαίνει ο δωρητής, «συνιστά ένα μοναδικό ντοκουμέντο που εμπεριέχει μοναδικά στοιχεία της ιστορικής, πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας, μιας μεγάλης και ταραγμένης χρονικής περιόδου».
Η δωρεά του Αρχείου της εφημερίδας «Η Δράσις» από τον κ. Κων/νο Τριγώνη συνιστά ένα πραγματικό θησαυρό γνώσεων και πληροφοριών, απολύτως χρήσιμα αλλά και απαραίτητα για τις απαιτήσεις τόσο του εξειδικευμένου μελετητή, όσο και του απλού φιλομαθούς και φιλίστορος αναγνώστη, ανάγκες δηλαδή που καλείται να καλύψει μια Δημόσια Βιβλιοθήκη.
Εισηγούμαστε, ανεπιφύλακτα, την έγκριση του υπεγραφέντος Πρωτοκόλλου παράδοσης και των συνημμένων καταλόγων της, για την αποδοχή της δωρεάς Κων/νου Τριγώνη, το υλικό της οποίας αποτελεί ένα μοναδικό και απολύτως δυσεύρετο θησαυρό για τον εμπλουτισμό και την λειτουργία της Δημοτικής βιβλιοθήκης του Δήμου Μαλεβιζίου.

Γιώργος Τζωράκης              

Από «αρπαχτή»

σε «αρπαχτή»

Του Κώστα Τριγώνη

Αναρωτιέμαι, ώρες – ώρες, μήπως αδικήσαμε όσους ακόλουθους του Πάνου Καμμένου  υποστήριζαν κάποτε, πως ο λαός μας «ψεκάζεται». Και τούτο, παρά το ότι οι οπαδοί των ΑΝΕΛ, μάλλον έχουν αναθεωρήσει σήμερα, λόγω κατάκτησης της εξουσίας, την παλαιότερη άποψή τους περί «ψεκασμών». Όμως, η εν γένει συμπεριφορά της πλειονοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, δε μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, με την αδυνατισμένη απλή λογική μας.

Δε μπορείς εύκολα να εξηγήσεις, λ.χ., πώς γίνεται, από τη μια να μη συναντάς πουθενά σ’ αυτό τον τόπο έναν αισιόδοξο και ικανοποιημένο άνθρωπο, κι από την άλλη να βλέπεις τον πολύ κόσμο, όχι μόνο να μη δείχνει προβληματισμένος και ανήσυχος, αλλά να προσπαθεί να δείχνει άνετος, ωραίος και πρόθυμος να τα δώσει όλα για μιας ώρας ξέγνοιαστη ζωή.

Ένα παράδειγμα: Προχθές ήρθε στο Ηράκλειο, για μια «αρπαχτή», ένας δημοφιλής τραγουδιστής. Και δεν πετούσες καρφίτσα στο κέντρο που τον παρουσίασε. Όλα εκεί θύμιζαν τις παλιές, «καλές» εποχές, που οι Έλληνες έδεναν τους σκύλους με λουκάνικα. Τίποτε δεν έδειχνε πως οι μερακλήδες που χόρευαν, διασκέδαζαν κι έπνιγαν στα λουλούδια τον καλλιτέχνη, είχαν διαθέσει γι΄ αυτή τη βραδιά το 1/3 ή και το ½ του μισθού τους (άν παίρνουν μισθό, αν δουλεύουν δηλαδή και δεν είναι γραμμένοι σε κάποια λίστα των ταμείων ανεργίας). Κάποιοι μάλιστα από τους ξεσαλωμένους πελάτες του κέντρου, ξεκίνησαν και πήγαν εκεί από το σπίτι τους που μια τράπεζα ή ένα «φάντ» ετοιμάζεται να τους το αρπάξει, αφού το δάνειο με το οποίο το αγόρασαν, είναι από καιρό στο «κόκκινο», κι οι ιδιοκτήτες έχουν ξεχάσει από πότε έχουν να πληρώσουν μια δόση…

Φυσικά, δεν κακίζω τους ανθρώπους που το έριξαν έξω προχθές τη νύχτα. Κι αυτοί, όπως κι εμείς που δεν είχαμε την ευκαιρία να τους κάνουμε παρέα, βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Όλοι, ανεξαιρέτως, αναζητούμε διεξόδους από το βαθύ λάκκο με τα τόσα προβλήματα στον οποίο έχουμε πέσει (ή στον οποίο «άλλοι μας έριξαν», όπως επιμένουνε πολλοί). Από αυτή την άποψη, καλά το έκανε και πέρασε μια ανέφελη βραδιά το «φιλοθεάμον κοινό» που κατέκλυσε προχθές το αχανές νυκτερινό κέντρο της περιοχής μας. 

Όμως, ο δημοφιλής καλλιτέχνης τα πήρε κι έφυγε. Επέστρεψε στην Αθήνα, για να κλείσει άλλες «αρπαχτές», σε άλλους χώρους διασκέδασης. Οι δε ντόπιοι θαυμαστές του, επέστρεψαν κι αυτοί στις δουλειές τους (όσοι δεν είναι άνεργοι) και στα άλυτα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Με την ελπίδα πως, η μεν κυβέρνηση των Συριζανέλ ίσως μπορέσει να «τα βρεί» με το κουαρτέτο των δανειστών και να εισπράξει αυτά τα παντέρμα δυο δισεκατομμύρια ευρώ της «υποδόσης», η δε ΝΔ ίσως προλάβει, πριν διασπαστεί και επισήμως, να εκλέξει τον ένα από τους υποψήφιους του δικού της κουαρτέτου…

Ξέρουμε πάντως όλοι, κι αυτοί που είχαν την ευκαιρία να διασκεδάσουν προχθές τη νύχτα, αλλά κι εμείς οι υπόλοιποι που την ίδια ώρα κοιμόμασταν μπούμπουρα τον ύπνο του δικαίου, κάτι πολύ απλό. Πως δεν πρόκειται να μας σώσουν, ούτε τα δυο δισεκατομμύρια της «υποδόσης», αν τα πάρουμε τελικά, ούτε ο νέος «αρχηγός» της ΝΔ, όποιος κι αν είναι από το κουαρτέτο. Οπότε, αν είμαστε καλά, στην επόμενη καλλιτεχνική «αρπαχτή», μάλλον θα πρέπει να ανταποκριθούμε πολύ περισσότεροι. Καλύτερα, έστω και μια μόνο μια βραδιά, να γελάσει το χείλι του κάθε πικραμένου, αφού ούτως ή άλλως την έχουμε αρπάξει όλοι, για τα καλά.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΡΤΕΣ

Του Κώστα Τριγώνη


Πολύς θόρυβος προκαλείται τις τελευταίες μέρες για τη χρήση των καρτών στις συναλλαγές. Πυκνώνουν οι αντιδράσεις  για τη χρήση τους, όπως συμβαίνει με συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους.

Ποιοί όμως φοβούνται τις κάρτες; Μόνο οι φοροφυγάδες. Κι όσοι, χωρίς ενημέρωση, νομίζουν πως είναι δήθεν "δύσκολο" να τις χρησιμοποιήσουν... Θεωρούν ευκολότερο και πιο "ακίνδυνο", να κουβαλούν μαζί τους μετρητά!

Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που μπορεί να προβληθεί, είναι να... μην είναι άδειος ο τραπεζικός λογαριασμός του χρήστη της κάρτας. Όλα τ´ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Παντού, σ´ όλα τα προηγμένα κράτη, ο κόσμος συναλλάσσεται με κάρτες, ενώ σε κάποιες χώρες τα μετρητά έχουν απαγορευτεί, όπως λ.χ. στη Δανία.

Καλό θάναι λοιπόν να συναλλασσόμαστε σχεδόν παντού με κάρτες. Αρκεί να μη ξεφτιλίσει το μέτρο, το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών με την ανοργανωσιά του. Αρκεί να υπάρξει η αναγκαία υποδομή, που να μπορεί να "σηκώσει" το μεγάλο όγκο των καθημερινών συναλλαγών μας.

Και, κάτι ακόμη:
Κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης, πρέπει να πάψουν να επιδίδονται στον ανέξοδο και ανόητο λαϊκισμό, επιτιθέμενα κατά του σωστού αυτού μέτρου. Δόξα τω θεώ, υπάρχουν μύρια όσα θέματα να κρίνουν και να κατακρίνουν από τις κυβερνητικές δραστηριότητες, ας μη βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα πράγματι εκσυγχρονιστικό, μεταρρυθμιστικό μέτρο.

Πολλά τα ψέματα, 

αλλά μια η αλήθεια!

Του Κώστα Τριγώνη

Θα μπορούσα να αρχίσω το γραφτό μου με μια φράση που πολυχρησιμοποιείται τις τελευταίες μέρες. Θα μπορούσα να πω κι εγώ: «Τώρα τα ψέματα τελείωσαν». Ή «το παιγνίδι τελείωσε», όπως αναφώνησε την περασμένη Παρασκευή ο Τρούσκ. Ή «αυτό το παιγνίδι πρέπει να τελειώσει», όπως είπε το βράδυ της Δευτέρας συνεντευξιαζόμενος ο Α. Τσίπρας. Όμως, δεν θα αρχίσω έτσι. Αφ’ ενός, επειδή, δυστυχώς, ούτε τα ψέματα τελείωσαν, αφ΄ ετέρου, επειδή δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο «παιγνίδι», τη στιγμή κατά την οποία βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που θα καθορίσει οριστικά το μέλλον της χώρας και του λαού μας. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με μια κανονική σειρά.

Πράγματι, τα ψέματα με τα οποία βομβαρδίζεται ο κόσμος, όχι μόνο δεν τελείωσαν, αλλά γίνονται όλο και πιο πυκνά. Πέφτουν σαν ομοβροντία πάνω μας. Με τόσο έντονους ρυθμούς, που φτάσαμε στο σημείο να μην ξέρουμε  ποια ομπρέλλα θα μπορούσε να μας προστατεύσει από τα διασταυρούμενα πυρά τους.

Ψέματα μας έλεγαν παλιότερα όσοι μας υπόσχονταν ατέλειωτα χορταστικά πιλάφια στην ευρωπαϊκή παράδεισο, και διαρκή ευδαιμονία μέσα στη ζώνη του ευρώ. 

Ψέματα μας έλεγαν όσοι υπέγραφαν, ύστερα από μια πρόχειρη ανάγνωση, τα καταστροφικά μνημόνια.Ψέματα μας είπαν κι όσοι παρίσταναν τους ικανοποιημένους από τα δήθεν «σαξές στόρυ».

Γύρισε όμως ο τροχός. Τα ψέματα, έχουν πάντα θύματα. Όσο πιο μεγάλα είναι, τόσο πιο πολύ πονάει η αποκάλυψή τους. Επειδή λοιπόν, σε μας είπαν τεράστια ψέματα, οι επιπτώσεις τους υπήρξαν οδυνηρές. Μέσα στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, η χώρα κατέρρευσε κι ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε σε φτωχοποίηση.

Το κακό όμως δεν περιορίστηκε εκεί. Ψέματα, δυστυχώς, μας είπαν κι όσοι μας έταζαν, στις τελευταίες εκλογές, «λαγούς με πετραχείλια», προγράμματα όπως αυτό της Θεσσαλονίκης και συναυλίες με νταούλια και ζουρνάδες.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, έκανε τη διαβόητη «διαπραγμάτευση», με τον τρόπο που είχε ή δεν είχε καθόλου προετοιμάσει. Και επειδή τα πάντα μετρούν από το αποτέλεσμα, βλέπουμε πως, τελικά, η όποια προσπάθειά της, κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν έφερε. Αντίθετα, οι επίσημοι και ανεπίσημοι εκπρόσωποι των «θεσμών» και της Ευρωζώνης, μιλούν πλέον εντελώς απαξιωτικά για τη διαπραγματευτική τακτική της ελληνικής πλευράς. Και ευθέως πλέον θέτουν θέμα αποχώρησής μας από το ευρώ. Προχώρησαν μάλιστα, χωρίς κανένα δισταγμό, σε πλήρη διακοπή της ρευστότητας προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Έτσι, φτάσαμε σήμερα στο έσχατο σημείο εθνικής ταπείνωσης, με τη χώρα μας διαλυμένη και το λαό μας ζαλισμένο, να συνωστίζεται μπροστά στις κλειστές τράπεζες, πασχίζοντας να εξασφαλίσει ένα μικροποσό για να μην πεινάσει.

«Το κάνουν, για να μας εκβιάσουν, για να θίξουν την αξιοπρέπειά μας», αποφαίνονται, υβρίζοντας και αναθεματίζοντας τους Ευρωπαίους, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης Τσίπρα. Και προπαγανδίζουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν, προτρέποντας τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΟΧΙ σε ένα διάτρητο από πολλές πλευρές δημοψήφισμα που οργανώνουν όπως – όπως για την ερχόμενη Κυριακή. Παράλληλα με τις ύβρεις και το ανάθεμα που εκτοξεύουν εναντίον των Ευρωπαίων, διακηρύσσουν πως παραμένουν υπέρ της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Και επιχειρούν να καθησυχάσουν τον κόσμο, πως αν ψηφίσει ΟΧΙ την Κυριακή, οι Ευρωπαίοι δεν θα μας κάνουν έξωση. Αλλά αμέσως, «σε λίγες ώρες» μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, όπως ο ίδιος ο κ. Τσίπρας πρόβλεψε, θα κατεβάσουν τα παντελόνια ή τις φούστες τους, θα μας προσφέρουν καινούργια δανεικά  και θα μας στείλουν πέντε – έξι αεροπλάνα με χαρτονομίσματα,  που από την Τρίτη το πρωί θα ξαναγεμίσουν  τα άδεια χρηματοκιβώτια και ΑΤΜ των ελληνικών τραπεζών. Ενώ, αν ο κόσμος ψηφίσει ΝΑΙ, συνέχισε ο κ. Τσίπρας, εκείνος μεν θα παραιτηθεί, ο δε όποιος διάδοχός του θα σπεύσει να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο.

Ίσως, η μόνη αλήθεια που μας λέει ο Α. Τσίπρας, είναι αυτό το τελευταίο. Ότι, δηλαδή, αν επικρατήσει το ΝΑΙ, τερματίζεται η παραμονή του στο μέγαρο Μαξίμου. Και ότι, ο διάδοχός του, θα σπεύσει στην Ευρώπη, για υπογραφή νέας συμφωνίας με την Ευρωζώνη.

Ανάλογες αλήθειες με αυτή του κ. Τσίπρα, ακούμε και από άλλα στελέχη της κυβέρνησης  και του Σύριζα. Που μας διαβεβαιώνουν πως, αν οι Ευρωπαίοι δεν κατεβάσουν τα παντελόνια και τις φούστες τους, η Ελλάδα θα τους «εκδικηθεί»(!), αποχωρώντας από την ευρωζώνη, προτιμώντας την εξαθλίωση, την πείνα, την «αξιοπρέπεια» και την «εθνική ανεξαρτησία, που όμως, εν προκειμένω, μεταφράζεται σε πλήρη απομόνωση και απομάκρυνση από κάθε ευκαιρία που μπορεί να προσφέρει σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς  η συνεχιζόμενη ευρωπαϊκή πορεία και ολοκλήρωση. Που περνά «δια πυρός και σιδήρου», αποτελούσε όμως και αποτελεί μια σαφή προοπτική για το μέλλον. Κι εμάς τουλάχιστο, το μέλλον μας απασχολεί. Το παρόν, δικαιολογημένα,  δεν μας είναι ευχάριστο. Οι ελπίδες μας, στρέφονται αποκλειστικά προς το μέλλον. Και το μέλλον ενός λαού δε μπορεί να εξασφαλιστεί, ούτε με αοριστίες, ούτε με πονηριές, ούτε με επαιτείες. Αλλά μόνο με εθνική ομοψυχία (που μας λείπει), με ξεκάθαρο εθνικό όραμα και σχεδιασμό (που εξακολουθεί να είναι το ζητούμενο), και με σκληρή δουλειά (που πρέπει να είμαστε όλοι πρόθυμοι να προσφέρουμε).

Μπορούσε η κυβέρνηση Τσίπρα να αποφύγει το δημοψήφισμα της Κυριακής. Θέλει, μας λέει, να εκφράσει ο λαός τη γνώμη του. Και τον προκαταλαμβάνει μάλιστα, προτείνοντας και προκρίνοντας, ως μη όφειλε, το ΟΧΙ! Σε ποιο πράγμα όμως; Αν προτιμά τη λιτότητα; Αν του αρέσουν τα μνημόνια; Αν θέλει αύξηση των φόρων; Αν του αρέσει ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ, ο Γιούνκερ ή η Μέρκελ; Σε κάτι τέτοια ερωτήματα, όλοι θάδιναν αρνητική απάντηση. 

Δεν είναι όμως αυτό το πραγματικό διακύβευμα, κάτω από τις σημερινές τόσο αντίξοες συνθήκες, που θέτει μια υπεύθυνη κυβέρνηση, μια καλοπροαίρετη πολιτική ηγεσία, όταν αποφασίζει να προσφύγει σε ένα λαό που αγωνιά και υποφέρει. Αν αποφασίσει να απευθυνθεί στους πολίτες, πρέπει με σαφήνεια να τους εξηγήσει τι συμβαίνει, και ποιοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά του. Οφείλει να δεσμευτεί απόλυτα, πώς θα κινηθεί αν ο λαός ψηφίσει το ΟΧΙ, και τι θα γίνει αν ο λαός στραφεί στο ΝΑΙ. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ούτε μας εξηγεί πώς θα κινηθεί μετά από ένα ΟΧΙ, ούτε δεσμεύεται πώς θα διαχειριστεί το ΝΑΙ. 

Αλλά, για να εξηγήσεις σ’ ένα λαό, προς τα πού τον οδηγείς, πρέπει να ξέρεις πρώτα εσύ, η κυβέρνηση, τι επιδιώκεις. Και η κυβέρνηση Τσίπρα, έχει αποδείξει στους πέντε μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, πως δεν έχει φροντίσει να καταρτίσει κανένα σχέδιο. Ούτε «Α», ούτε «Β». Μόνο κάποια στελέχη της, ενδέχεται να γνωρίζουν πού θα μας οδηγήσει το έσχατο σχέδιο «Ω»:  Στην ταχύτατη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, και την έναρξη μιας ατέλειωτης οδύσσειας στα αχαρτογράφητα νερά της παγκόσμιας απομόνωσης. Με μόνιμους συνοδούς την πείνα, την εξαθλίωση, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ισοπέδωση.

Έτσι εμφανίζονται σήμερα μπροστά μας τα πράγματα. Δεν είναι ρόδινα. Ούτε ξεκάθαρα. Είναι πολλές οι δυσκολίες. Από τη μια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ανάλγητη πολιτική που δυστυχώς εκφράζει κι έχει επιβάλει πανευρωπαϊκά η γερμανική πλευρά που εκφράζεται με τον Σόιμπλε. Κι από την άλλη, πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς και τη χώρα μας, από τα ψέματα και τις ουτοπίες που μας σερβίρουν πολλοί δικοί μας. 

Η αλήθεια δεν προσφέρεται, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να την αναζητήσουμε. Μπορούμε να παλαίψουμε και να υπερβούμε όλα τα εμπόδια που παρεμβάλλονται στην πορεία μας προς το μέλλον. Αρκεί να βάλλουμε το μυαλό μας να δουλέψει. Και, ευτυχώς, έχουμε αυτή τη δυνατότητα! 

ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΙΕΣ


Μια υπόμνηση, για κάποιους ενθουσιώδεις που άρχισαν άκαιρα να θριαμβολογούν για την ΚΑΤ´ ΑΡΧΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ των Βρυξελλών:
Οι διαπραγματεύσεις, μόλις ξεκίνησαν. Τη Δευτέρα το βράδυ θα δούμε πώς θα αντιδράσουν οι "εταίροι" στα όσα θα ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ η ελληνική κυβέρνηση. Θα ακολουθήσει, αν οι προτάσεις εγκριθούν, τετράμηνο δυνατό πρεσάρισμα και έλεγχος κάθε κίνησης, κάθε ελληνικής απόφασης και κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας. Αν όλα πάνε καλά, σ
 Όλο αυτο το χρονικό διάστημα, παράλληλα θα γίνονται επαφές και διαπραγματεύσεις για τη νέα μόνιμη(;) συμφωνία που αν εγκριθεί, θα ισχύσει μετά τον Ιούνιο.
Γίνεται σαφές λοιπόν, πως τίποτε δεν έχει τελειώσει. Το ευτύχημα είναι πως δεν βρεθήκαμε εκτός Ευρωζώνης, οπότε υπάρχουν ελπίδες για μια "κανονική" συνέχεια, που πάντα θα είναι προσανατολισμένη στη λιτότητα, στην πληρωμή των  δανείων μας και των τόκων. ´Ο,τι περισσεύει, θα είναι η ενέργεια που θα κινεί την ελληνική οικονομία. ´Οσο για την περιβόητη ανάπτυξη, οψόμεθα...
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας, πόσο σκληρά θα πρέπει να δουλέψει η νέα κυβέρνηση, ώστε να εξασφαλίσει την εκτέλεση του  προϋπολογισμού και τα έσοδα που χρειάζονται, όχι για να γεμίσουν, αλλά για να μην είναι άδεια τα δημόσια ταμεία.
Ας αφήσουν λοιπόν τους πανηγυρισμούς οι "ενθουσιώδεις", γιατί πάνω απ´ όλα απαιτείται σοβαρότητα, ειδος εν ανεπαρκεία στη σημερινή Ελλάδα.
Εννοείται, πως η υπό διάλυση Αντιπολίτευση, πρέπει να κινηθεί ανάλογα, με υπευθυνότητα, χωρίς να βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό.

Τα έργα και οι ημέρες

του Μανόλη Καρέλλη

Του Κώστα Τριγώνη

Παρακολουθώ από χθές, όλα όσα γράφονται και λέγονται, με αφορμή την αναχώρηση του Μανόλη (προσοχή στο όμικρον, γιατί το ωμέγα τον έκανε έξαλλο) Καρέλλη για την Αχερουσία. Η απώλειά του, όπως ήταν φυσικό, δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητη. Οι περισσότεροι έχουν κάτι να σημειώσουν για το βίο και την πολιτεία του. Άλλοι περιορίζονται στην έκφραση των συλλυπητηρίων τους ή εύχονται το χιλιοειπωμένο «ας είναι ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει». Το βέβαιον είναι πως θα ακολουθήσει, τις επόμενες μέρες, ένα πλήθος γραπτών για τον εκλιπόντα, από τους λεγόμενους «επώνυμους», είτε αυτοί είναι παράγοντες του δημόσιου βίου, είτε άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.

Ως άνθρωπος που έζησα πλάι του μια μακρά χρονική περίοδο, που ξεπέρασε τα είκοσι χρόνια, έχω κι εγώ υποχρέωση να μιλήσω και να γράψω, για τον άνθρωπο που μοιραία σημάδεψε τη ζωή όσων βρέθηκαν δίπλα του, άρα και τη δική μου ζωή. Υπάρχει όμως εδώ ένα πρόβλημα, που με απασχολεί. Ποιο πνεύμα πρέπει να διαπνέει το δικό μου γραπτό; Το δικό μου, που είναι από απλό έως απλοϊκό; Ή το δικό του, το εκρηκτικό, το απότομο, το αλληγορικό, το πολυσύνθετο, που εγώ το ήξερα καλά, αφού το έζησα από πρώτο χέρι, τόσα χρόνια; Αν ήταν δυνατό να ρωτούσα τον ίδιο, θα μου συνιστούσε ανεπιφύλακτα : «Γράψε αυτά που πρέπει να γράψεις, χωρίς να μου χαρίσεις ούτε ένα γράμμα, ούτε ένα κόμμα, ούτε μια τελεία».

Απεχθανόταν, ο Καρέλλης, τις «αγιογραφίες». Δεν του άρεσαν τα φτιασιδώματα. Ο ίδιος δεν χαρίστηκε ποτέ, σε κανέναν. Έτσι ήθελε τουλάχιστο να πιστεύει ο ίδιος, έτσι να πιστεύουν και οι άλλοι για κείνον. Χλεύαζε, αν δεν μισούσε, τη φράση «ο αποθανών δεδικαίωται (από της αμαρτίας)». Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις, που την αντίθεσή του αυτή, την αποτύπωσε στο χαρτί. Όχι για να κηλιδώσει τη μνήμη αποθανόντωναλλά «για να τά έχει καλά ο ίδιος με τη συνείδησή του», όπως συνήθιζε να δικαιολογείται σ’ όσους τον κατέκριναν γι’ αυτό…

Η μεγάλη αλήθεια είναι πως ο Καρέλλης είχε πάντα το θάρρος της γνώμης του. Είχε γνώμη, είχε άποψη για όλα. Και την εξέφραζε, με τρόπο απόλυτο, αυστηρό, οξύ, παθιασμένο, απότομο. Χωρίς να αιφνιδιάζει, αφού όλοι ήξεραν τον τρόπο της σκέψης και της αντίδρασής του. Αυτός κυρίως ήταν και ο λόγος που γεννούσε αντιπάθειες. Αν και δίπλα στο γραφείο του υπήρχε πάντοτε χαλί, δεν εύρισκες ποτέ χωμένο κάτι από κάτω… Αλλά, αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος, βίαιος πολλές φορές, που δημοσιοποιούσε τις σκέψεις και τις απόψεις του, του χάρισε και την αναγνώριση ως δημοσιογράφου υπερασπιστή της αλήθειας, της δικής του αλήθειας.

Ήταν άνθρωπος πολυδιαβασμένος. Καλλιεργημένος, όπως λέμε. Του άρεσε πολύ να διαβάζει. Και μακάριζε γι’ αυτό, τον αείμνηστο θείο του Μηνά Νικηφοράκη, που «από μικρός τον έκανε να αγαπήσει το διάβασμα». Διάβαζε τα πάντα. Και είχε τη μανία να μουτζουρώνει τις σελίδες των βιβλίων με τις σημειώσεις και τα σχόλιά του. Σπάνια γλύτωνε σελίδα, οποιουδήποτε βιβλίου, από τα ορνιθοσκαλίσματά του. Μεγάλο πρόβλημα αυτό! Ήταν απίστευτα δυσανάγνωστα τα γραφτά του. Μαρτυρούσαν οι δύστυχοι οι λινοτύπες, που δε μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τις λέξεις, κι έπρεπε να κάνουν διαρκώς συσκέψεις στο τυπογραφείο, για να βγάλουν νόημα από τα συμφραζόμενα…

Τι κι αν πήρε το πτυχίο της Νομικής; Άδικος ήταν ο κόπος του, ποτέ δεν δικηγόρησε. Από τους δύσκολους καιρούς των αρχών της δεκαετίας του ΄60, στρατεύθηκε στη δημοσιογραφία, αρχικά με το «Κρητικό Φως» του Θανάση Σκουλά, και στη συνέχεια με την έκδοση της «Αλλαγής», το 1961. Της εφημερίδας που, από τη μια τον ανέδειξε πολιτικά, από την άλλη όμως του καταβρόχθισε μια σειρά αστικών και αγροτικών ακινήτων, που θυσιάστηκαν για αγορές τυπογραφικών μηχανημάτων ή για πληρωμή δικαστικών εξόδων…

Στον Ανένδοτο αγώνα, ο Καρέλλης συστρατεύθηκε στο πλευρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος τον θεωρούσε τότε ως τον άνθρωπό του στο Ηράκλειο. Η αποστασία όμως τους έφερε απέναντι, σ’  όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, πριν και μετά τη χούντα. Για την περίοδο της χούντας, είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να γραφτούν για τον Καρέλλη, που μόνο ένα πολυσέλιδο βιβλίο θα μπορούσε να χωρέσει. Ας σημειώσω εγώ μια απλή μαρτυρία, που μου έλεγε και μου ξανάλεγε ο μακαρίτης Αντώνης Πουλάκης, που ήταν πιεστής της «Αλλαγής» το 1967. Αντιλήφθηκε «περίεργες κινήσεις ασφαλιτών», αυτή τη μοιραίανύχτα, ώσπου κατάλαβε πως ήθελαν να συλλάβουν τον Καρέλλη. Σταμάτησε τότε το πιεστήριο, κι έτρεξε στο σπίτι που έμενε ο εκδότης του, κάπου στην οδό Μονής Καρδιωτίσσης. Βρόντηξε την πόρτα, τον ξύπνησε, τον ενημέρωσε και του έδωσε την ευκαιρία να εξαφανιστεί πριν τον συλλάβουν, κάτι που έγινε λίγες βδομάδες αργότερα. Συνελήφθη, δικάστηκε, φυλακίστηκε στο Ιτζεδίν των Χανίων, κι όταν αποφυλακίστηκε, μπόρεσε να φύγει για τον Καναδά…

Επέστρεψε στο Ηράκλειο τον Αύγουστο του 1974. Της άφιξής του, προηγήθηκε η φήμη του αντιστασιακού δημοσιογράφου, που όλοι τον περίμεναν για να επανεκδόσει την «Αλλαγή», κάτι που έγινε τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου, με υποτυπώδη μέσα. Η εκτύπωση γινόταν στο πιεστήριο της Συνεργατικής των Τυπογράφων, στη στοά Μουρτζή, όπου ο Καρέλλης έστησε και το πολιτικό του γραφείο, ως υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Από την πρώτη μέρα επανέκδοσης της «Αλλαγής», ο Καρέλλης έδωσε και το προσωπικό, μεταχουντικό στίγμα του. Μέγας διώκτης όλων όσοι είχαν έστω και την παραμικρή σχέση με τη χούντα, τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του Ηρακλείου, λειτουργώντας περίπου σαν αυτόκλητος δικαστής. Πολλές αναφορές του, οι περισσότερες ίσως, ήταν αντικειμενικές και δίκαιες. Μοιραία όμως δεν μπόρεσε να αποφύγει υπερβολές και λάθη, που τον έφεραν αντιμέτωπο με μια μεγάλη μερίδα συντοπιτών του, κάτι που είχε συνέπειες στη μετέπειτα πολιτική του πορεία, όπως και στην κυκλοφορία της «Αλλαγής». Συνέπειες, βέβαια, που ουδέποτε υπολόγισε…

Βουλευτής δεν κατόρθωσε να εκλεγεί. Βρήκε όμως το δρόμο του, στην Αυτοδιοίκηση. Το 1975, οι κεντροαριστερές δυνάμεις τον εξέλεξαν Δήμαρχο Ηρακλείου. Παρέλαβε ένα Δήμο μικρό και απαξιωμένο, για να τον αλλάξει βαθμιαία, να τον εκσυγχρονίσει και να τον παραδώσει, το 1989, ως ένα από τους πιο σοβαρούς και αξιόλογους οργανισμούς της ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αξιώθηκε να περιστοιχίζεται απόπολύ ικανούς συνεργάτες, που βοήθησαν πολύ στην πολύπλευρη αναβάθμιση του Δήμου Ηρακλείου και στην ενίσχυση του ρόλου του. Τα έργα και οι ημέρες του Καρέλλη στο Δήμο Ηρακλείου, δε μπορεί να συμπτυχθούν σε ένα γραπτό όπως το σημερινό. Αυτό που μπορεί να σημειωθεί εδώ, είναι πως επί των ημερών του τέθηκαν ισχυρές βάσεις ανάπτυξης του Δήμου Ηρακλείου, σ΄ όλους τους τομείς. Δεν ενισχύθηκαν απλώς οι υποδομές, αλλά δημιουργήθηκαν εξ υπαρχής, αφού οι περισσότερες ήταν ανύπαρκτες. Πάντα με τη σύμπραξη άξιων συνεργατών, ανθρώπων που αγαπούσαν το Ηράκλειο και είχαν όραμα γι’ αυτή την ιστορική πόλη.

Το 1989, πίστεψε πως ο ρόλος του στην Αυτοδιοίκηση ολοκληρώθηκε. Με τον τρόπο που τότε συγκροτούνταν τα ευρωψηφοδέλτια, βρέθηκε στη 10η θέση, ενώ εκλόγιμες ήταν οι εννέα προηγούμενες… Κατόπιν αυτού, επέστρεψε στην «Αλλαγή», και στην Ευρωβουλή πήγε μόνο όταν παραιτήθηκε ο Γιώργος Ρωμαίος από ευρωβουλευτής για να γίνει υπουργός Δημόσιας Τάξης. Θήτευσε για λίγους μόνο μήνες στις Βρυξέλλες, που όμως του έδωσαν την ευκαιρία να αναπτύξει τις δυνατότητές του, με ένα μεγάλο αριθμό ουσιαστικών παρεμβάσεων, τόσες που δεν είναι σε θέση να κάνουν άλλοι ευρωβουλευτές στα πέντε χρόνια της θητείας τους.

Θα μπορούσε ο Καρέλλης να ενισχύσει τη θέση του μέσα στο τότε ΠΑΣΟΚ και να γίνει «μόνιμος» ευρωβουλευτής, ακόμα και υπουργός. Μοναδικό εμπόδιο σ’ αυτά, στάθηκε ο χαρακτήρας και η νοοτροπία του. Ένα μόνο παράδειγμα αναφέρω: Τις παραμονές που ο Ανδρέας Παπανδρέου συγκροτούσε τη λίστα των υποψήφιων ευρωβουλευτών του, έχοντας δίπλα του τη Μιμή, τον Τσοχατζόπουλο και τους άλλους, γνωστούς πρωτοκλασάτους αστέρες του «κινήματος», ο Καρέλλης συνέταξε και απέστειλε στην Εκάλη ένα περίπου λίβελο κατά της τακτικής και της πρακτικής του Ανδρέα! Ίσως το έκανε, επειδή πληροφορήθηκε πως δεν θα συμπεριλαμβανόταν στις εκλόγιμες θέσεις. Όποιος όμως κι αν ήταν ο λόγος, τέτοιο κείμενο δεν στέλνεις σε κείνον που κάνει τις επιλογές των ευρωβουλευτών του, και μάλιστα την ώρα που τις κάνει… Εκτός κι είσαι ο Καρέλλης!

Από τότε κι ύστερα, ακολούθησε ο μοναχικός δρόμος της ιδιώτευσης. Το 1997 πούλησε και την «Αλλαγή», οπότε βρέθηκαν και τα γραπτά του χωρίς στέγη… Περιορίστηκε στην κριτική των άλλων, από τις στήλες του τοπικού Τύπου, και στην έκδοση κάποιων βιβλίων, που δεν αντιπροσώπευαν πάντως και δεν εξέφραζαν απόλυτα τις συγγραφικές δυνατότητές του. Αιτία, μάλλον το γεγονός πως ήταν «χούρδος», δεν ήταν καθόλου καλός στην αρχειοθέτηση του υλικού που κατά καιρούς αποθησαύριζε, κυρίως μόνο στην ισχυρή μνήμη του. Αυτό το καταλάβαινες αν έβλεπες το γραφείο του, όπου ήταν από δύσκολο έως αδύνατο ακόμα και για τον ίδιο να βρεί το χαρτί που γύρευε…

Η αλήθεια είναι πως ο Καρέλλης θα μπορούσε, αν δεν τον εμπόδιζε η νοοτροπία και ο χαρακτήρας του, να είχε πολύ αξιολογότερη πολιτική παρουσία και πορεία. Το γιατί περιορίστηκε μέχρι εκεί που έφτασε, μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Ο ίδιος, σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις του, χρησιμοποιούσε μια φράση που έλεγε πως «δεν φιλούσε ποτέ κατουρημένες ποδιές». Άλλοι πάλι, αποδίδουν την πεπερασμένη πολιτική πορεία του κυρίως στο δύσκολο, δύστροπο και απόλυτο χαρακτήρα του, στον εγωισμό του, ακόμα και την «αχαριστία του απέναντι στον πολιτικό φορέα που τον ανέδειξε». Δεδομένων των αδυναμιών του, δεν είναι καθόλου αμελητέο το γεγονός ότι υπηρέτησε για δέκα τέσσερα ολόκληρα χρόνια την πόλη του Ηρακλείου και την Αυτοδιοίκηση, στην οποία πίστευε με το γνωστό πάθος που τον διέκρινε. Σίγουρα δεν πρόσφερε στον τόπο του όλα όσα θα μπορούσε και είχε τις δυνατότητες να προσφέρει. Όσα πάντως περιλαμβάνονται στο ενεργητικό του, θεωρούνται και είναι σημαντικά. Και, τελικά, το πέρασμά του από τούτο το δύσκολο κόσμο, δε μπορεί παρά να κριθεί με θετικό πρόσημο.